Zô mar, in één kèèr, met bosschôpp’n haal’n, kwam het noar boam’n. In het duuster van de kabine van de vèèwaag’n zag ik ze wier zitt’n, Kieft’nbeelts Jan en Herman, Knoljans en Knoltöns, Ulfman, Honcoop, Weeld’ntöns en Hendrik. Dichte op mekaar e pakt zatt’n ze in de Scania van Pieffers. Wiej zatt’n der op schôôt tuss’n. Net noa één uur had moo ôôns e reup’n en met de sloap nog in de ôôg’n, môs e wiej de keulte van de nach in. Met Jan van de Kluppel an het stuur gung het, zôônder stuurbekrachtiging, op ’n Bosch an. Vakààntietied, wiej môch’n vuur de èèrste kèèr met. Ne weereldrèize van wà twei uur en drei kwattèèr. Zô gauw àj’ Hoolt’n uut wadd’n was het stikkeduuster. Biej Zutphen gung ie, , oaver de rammelende brugge van ’n Iessel. Deepe beneed’n oe zag ie de lechjes van de stad flikkern in het kôôle duustere water. Hèèl èèm’n mà en dan dök ie de nach wier in, ôônderweg noar Arnhem. Knoljans vreug of e wiej al eerder in ’n Bosch wadd’n e wes. Nee, netuurlijk neet, het was de allerèèrste kèèr. Det gaf moeilijkheed’n, want àj’vuur de èèrste kèèr in ’n Bosch kwamm’n môs ie het ôôlde wief vuur de kôônte kuss’n. Det wörd’n an alle kàànt’n bevestigd en wiej vreug’n ôôns vertwiefeld of, wat ôôns àmoa nog te wach’n zôl stoan. Gelukkig, wiej wadd;n der nog lange neet, èèrs môj’ nog oaver de Rijn, de Waal en de Maas. Noa ’n dik uur haj’ Arnhem te pakk’n en dan gung het, oaver het enigste stukske snelweg van tien kilometer, op Nijmeeg’n an. Jan van de Kluppel gaf an daw we de Waal oaver gung’n. Wat brèèd, zoiets haw we nog nôôit e zeene. De kôôplèu krèèg;n der niks van met, zie snörk’n de hèèle wereld an mekaa. Gelukkig völ ôônz’n chauffeur neet in sloap. Wiej dach’n, de hèèle weg met schrik, an det ôôle wief, dèw we de kôônte môss’n kuss’n. Noa Nijmeeg’n, biej Grave oaver de Maas en dan was ’t nog ’n kleine vieftig kilometer noar ’n Bosch. De smalle wèèg’n wadd’n uut e störm’n. Zô of en touw kwam der in de veert’n een lechje an. Vlak vuur ’n Bosch mark’n ie det het neuider kwam. Vèèwaag’ns rèèd’n achter mekaa in de richting van de Brabanthall’n. Jan van de Kluppel gaf an daw we geluk hadd’n. Het ôôlde wief zat er neet, dus het kuss’n hoom’n neet duur te goan. Wat een geluk. Wiej kônn’n uutstapp’n en wààndeln an de hàànd van vaa en opa met noar het café op de markt. Ie kekk’n oe de ôôg’n uut. Al die grôôte keerls in die marktjässe, ’n marktstok bungelend in de tässe, zoch’n eur weg, vuur ne komme koffie. Zie hadd’n nog èèm’n de tied um de stoete noar binn’n te wark’n, want ie kônn’n pas löss’n vanof een uur of zesse en um zèum uur gung de markt lös. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
