Zô mà ne zoaterdagmiddag

Vèèr keerls zit te tachtigen. Een man of wat kik ter met, mà bint wà zô wies, um niks te zegg’n. “Neet proat’n achter de kaart’n.” Dan vindt er eene vèèr boer’n en ’n goei’n ôk nog. Gelach in ‘t café. An de tap zit een man of tiene, kasje te gôôi’n. De kastelein hef ter al een paar “op verdach” in e doane. Iedereene zörgt det e neet achter kump met het drink’n, want det haal ie neet makkelijk wier in. Grôôt is de wille as de kastelein nat geet. Het is gezellig en de knobbelkoning wördt filstèèrt. De ôôle vrouw Maats sloft noar de kamer. Èèm’n later kump Janna met ne grôôte schaale speklapp’n uut de kökk’n. Zie kriegt neet de kààns um de tap te bereik’n. Jan servèèrt ze met de nèudige kruud’n en Janna is à wier trugge um de tweede lading kloar te maak’n. De muziekkaste steet op half zèume, mà det wördt ààns at de jeugd zich verzameld, um of te rèiz’n noar Dika of Boode. Vuurdet het zô veer is hebt de stamgast’n könn’n geniet’n van die onmeunige lekkere vogelnestjes. Zo mà ne zoaterdag. De carnavallisten komt met völle lawaai binn’n. Zie wèèt het precies. Ôh Janna, oh Janna, waar blijven onze speklappen. De tapkraane löp, de Bakker löp zich de noad uut ’t gat. Veerder möt ze, want zie slingert langs alle cafees. De jonge lèu kômt er geerne, al biej een vriej uur, ôônder schooltied, wördt er studèèrt rôôndum het biljart. Nee, gen gerotzooi, dan binj’ an de buurte. Ie magt er de hàànne nog neet ofwriem’n an de gerdien’n, nog gekker, iedereene möt zien eeng’n drankje ophaal’n. Toch blieft ze kômm’n. Biej grôôte drôkte zeej’ de breur van de kastelein, met opgestreupte mouw’n en ne leuige kiste bier op de kop, de glaaz’n ophaal’n en de jukebox wördt op e drèèit noar twaalf uur. Zô mà ne zoaterdmiddag, de jagers zit an de stamtoafel. Het hèèle café steet vol prieze. Jan hef ne verlotting eheul’n. Het is een betje uut de hàànd eleup’n. De jagers bint in feeststemming. Zie hebt alle lott’n ekoch en iedereene diet binn’n kump krig ne consumptie. “Jan trem de handel nog een keertje vol.” Zô is ter altied apartighèid. Onvergettelijk die Niejjoarsmände. Elf uur kump het volk binn’n koppeln. De mèèst’n èèrs èèm’n noar achtern um de femilie de hàànd te gèèm’n. Natuurlijk kump de spölleman. Het hèèle café zingt met, “Toen Water Jan noar Hoolten kwam, toen waren wij zo blij, we kregen van hem een borreltje met een sigaar der bij.” Onvergettelijk, het café is weg en ôk Jan is neet meer. Zô mar op carnavalszoaterdag is ôk Janna Maats Reilink noe hen egoane. Disse wekke heiw we ofscheid e nömm’n van ne beschèid’n, leeve vrouwe, diet op de achtergrôônd volop kon met geniet’n.