Dè’s neet zô belangriek. Vuur miej in ieder geval neet. Völle belangrieker is woej’ lèèft en oj’ een betje met doot met het Hoolt’nse gebuur’n. Det is wat een darp as Hoolt’n zô stark maakt. Kiek mar is noar alles wat ter joarlijks te doon is. Àj’ biej die organisaties, op wat vunne meniere dan ôk, een betje betrökk’n bint, leerj’ vanzelf meer oaver Hoolt’n. Wèèj’dan zôvölle oaver Hoolt’n, zô wördt miej wal is e vroag’n? Nôh, neet meer as ’n àànder van drei’nzestig, dent zien hèèle lèèm’n in Hoolt’n hef e lèèft. Doar zölt ter genog weer diet völle meer wèèt, mà neet iedereene hef het vuurrech um der alle wekke oaver te schriem’n. In Hoolt’n zelf hè ‘k mà zèum’n joar e wônt, doarnoa altied buut’nof. Vanof de jonge joar’n biw we altied lekker gangs weer met alles wat ter in Hoolt’n gebuur’n. Zô leer’n ie vanzelf hoe langer hoe meer oaver Hoolt’n. Aj’ doarbiej het vuurrech hebt, det oene grotôôlders en nog veerder, àmoal in Hoolt’n e wônt hebt, is het vanzelf zô, daj’ doarduur völle verhaal’n metkriegt. Nemt noe het verhaal van’ ôôld’n Jôôs (Joost Vincent 1870-1959). Juust ja, den Jôôs dent neet spûj in een borreltje en woet die straote noar e neumt is “Erve Joost” Laot det noe toevallig mien oaveropa weer. Nen hôôp lèu zölt ‘m, met miej, nog wal e kent hemm’n. Hij had ne sik, dent neet wol vrett’n. Hij hef ‘m joar’n e had. Ie zölt het gelèum’n of neet, hij was ôk nog is vark’nkôôpman. Zô gunge in ziene jonge joar’n de varkensmarkt’n langs met de klèèdwaag’n. Het wadd’n lange daag’n. Het zwoare lèèm’n en de stoem’nde wèèg’n maak’n een mèinse dörstig. At ze van Borculo kwamm’n,hadd’n ze as leste anlegadres, Stèègeman in Loar’n. Zie heul’n ôôndermekaa vaake ne wedstried wiet doar het èèrste was. Van veert’n sprung ze à van de bok, um mà zô gauw mèuglijk het halsgat te speul’n. De peerde wadd’n wà zô of e jach en mèu, det ze vanzelf gung’n stoa. Doar zat het gevoar. De peerde môch’n neet lös biej ’n harbarg stoan. ‘N ôôld’n Jôôs, dèu der nôôit völle op uut, mà toen de plietsie ‘m zeer dette vuur de leste kèèr e waarschouwt was, hatte zien peerd toch mà vaste zat met een zwart nèèidreuidje an ne stopnoale in de grôônd. De hermandad stun drek biej ‘m an’ tap en wèès ‘m der op det zien peerd neet vaste stund en hij disse kèèr toch ech ne bekuuring krèèg. “Mien peerd steet vaste”, was zien stellige antwoord. Um iedereene te oavertuug’n gung hij, met de kôôplèu en de plietsie hen kiek’n. Grôôte wille, toen Jôôst, het zwarte dreuidje met de stopnoale in de grôônd leut zeen, met de woord’n “Steet te vaste of steet te neet vaste”. Verhaal’n, diej’ as kind met kriegt en diet altied wier môôi bint um te vertell’n. Wis en waarachtig.
De Vèerkàànte Viefkop.
