Det doo we völs te wèinig. Mà juus in disse tied is het machtig môôi um in den Hoolterbarg te wààndeln en te lustern. Zô rie we ofgelôôp’n zundag in de richting van de Plagg’nweg. Hèinig kuiere wiej het pad of tuss’n de paddesteule duur en dan heur j’m in één kèèr. Doat geet ne siddering duur de lôch. Làànk, hôôge en dan wier deepe weg, galmt den ôôld’n roop oaver de flank’n van ’n Barg. Ie heurt het geluud vuur de tweede kèèr at het trugge kump van de veerder gelèèg’n hèugte. Dan is het wier moesstille. Zô lôôpe wiej noar boam’n, noar det allèènstoande huuske, biej det uutkiekpunt. Good vuur oe kiek’n, want het is zô hier en doar, knap ongeliek.
Op sommige plaats’n is het pad deepe uut e slepp’n duur rèèng’n en wind. In één kèèr steet e vuur ôôns. Hij lustert noar de gedrèèg’n klàànk’n van zien moat diet, een paar honderd meter hèugerop, begint te bloaz’n. Het roop’n um lech en vuurjoarswarmte zal hier, tut zes januari, iedern zundag tussen tweie en dreie klink’n, zô vertelt hij ôôns. Ôôndertuss’n bint er een paar ààndern biej komm’n stoan en met mekaa lustere wiej noar de ôôle verhaal’n, uut de tied det Wodan, nog vleegend op zien witte peerd, regèèr’n op den olden Barg. Dan haalt e deepe oasem, zet ’n hoorn an de môônd en gif zien antwoord an de persoon veerderop. Deepe en zuuver is de klàànk. Àj’ der zô kort biej stoat heurj’, hoe deepe of de loch biej ‘m weg kump. Wiej wààndelt veerder, um èèm’n later vol bewôôndering uut te kiek’n oaver het wiedse Sallàànd. Hèèl in de veert’n zeej’ Dèimter en Zutphen en dichterbiej, Hèèt’n en Niej Hèèt’n. Héé, in één kèèr twei bloazers.
Zô te zeen hebt ze dörs e krèèg’n en nemt ze met mekaar een hartverstarkertje. Wiej lôôpt in stille verwôôndering,de hèugte of. Zô her en der köw e de hoornbloazers nog wà wier tèèng’nkomm’n. Op 21 december bint ze, vanof zèum uur, biej Erve Zorgvlied in de Bèusebarg. Hôôl ie van midwinterhoornbloazers, ôôle verhaal’n, ne göllende hooltkachel, een hapje en een drankje, wèèst neet bange, ie bint meer as welkom biej Gerrie en Alois. Het is ter altied onmeunig gezellig. Ôk dit joar zal de Vèèrkàànte Viefkop der wèèr, met ziene verhaal’n en gedicht’n. Wàj’ netuurlijk neet meugt miss’n. Het keerskes bràànd’n op Karsoamd. Wis en waarachtig, met mekaa op Karsoamd noar ’n Canadeez’n Karkhof um de jongs te gedèènk’n, diet er vuur ezörgt hebt, det wiej hier àmoal in vriejhèid könt geniet’n van de Karsdaag’n. Èèm’n die stilte, ne midwinterhoorn, diet ôôns bie de lesse heult. Vriejheid, het is neet vanzelfsprekkend. Wààndelt er hen, lustert en nemt de bosschôp van vrèè met noar huus.
