Noar de Bakker. Det is nen hèèlen sprôônk trugge. Zô lange elèène, dàj’ mangs twiefelt of het wà zô is ewes. De bakker was een paradijsje um hen te goan. Èèm’n ne stoet’n haal’n biej Dikkers. Det was nog gen viem’ntwintig meter van huus. Het mèèste wat miej biej is eblèèm’n, die zalige lôch in de bakkerieje. ’N ôôld’n bakker, Hendrik Dikkers, löp noar huus, net an de ààndere kàànte van de grôôte weg. Ie könt ‘m van veert’n herkenn’n, korte mouw’n, hèèmoal ôônder het mel. Zôll’n der nog kapotte koekjes wèèr? Vaake wà, mà at ze ech drôk wadd’n, wörd’n ie weg estuurt. Gen nôôd, ie namm’n de ààndere duure, biej Egbert van de winkel langs het tuintje, links de trappe op. Doar zatte wiej te snoop’n van de leste krömmels uut de leuige koekjesdèuz’n. Oppass’n det ze oe neet zagg’n, mà mèèstal gung det wà good. Zo zwarv’n ie rôônd oaver het plein. Biej de duurgàànk noar de fiene karke en het gemeentehuus, leup ie tèèg’n het huus an van Egbert van de mölle. Èèm’n in de veranda kiek’n of ter wat te spöll’n was. Nee, in de mölle woll’n ze oe neet hemm’n, lèèm’nsgeveurlijk met al die zäkke, diet an ne ketrolle noar beneed’n kwamm’n. Vol ontzag kek ie noar die grôôte grieze silo. Een geveuirlijke buut’ntrappe begun op grôôte keerls hèugte. De gröttere jongs klumm’n der stillekes tèèng’nan. Mooder krèèg de schrik van eur lèèm’n toen ‘k vertell’n dà ‘k ter boam’nop had estoane. Doar op det pleintje, met de bakkerieje, de huuze van Dikkers, de silo, ôôns huus en de koll’nhèupe, doar was zô völle te belèèm’n. Van de silo, leup ie biej ôôns langs ’t huus, woer we, saam’n met Malo en later met schilder Spier, wônn’n. Op de delle stund de törf en nog völle meer op eslaag’n. Grôôt was het neet, mà wiej hadd’n waterleiding. Biej de eene opoe was ter allèène mà ne pôômpe en biej de ‘n ààndern, allèène mà ne waterputte. Het lèèm’n was nog neet zo ingewikkeld. Alle männde heur’n ie de peerde langs
’t huus goan, op weg noar de melkfebriek. Ie kônn’n precies wèèt’n of ze der hen gung’n of wier op de trugweg wadd’n. De buss’n rammeld’n dan völle harder op de waag’n. Duur det gerammel kon het wal is gebuur’n det een peerd op hol sleug. Ôôit gung het hèèmoal mis en leup een peerd zich te pletter tèèg’n de schuure van Jan Blauw, rech biej ôôns tèèg’n oaver. Dwars duur de duure. Het peerd lag, meters veerder, in de schuure. Vanuut de veert’n kek ie. Het maak’n deepe indruk. De herinnering’n scheet as paddesteule uut de grôônd. Volgende wekke goaw we veerder met de C.
