Voele lôch

De ofgelôôp’n daag’n kôj’ de vuurjoarslôch wier opsnoem’n. Mà det heult ôk ààndere dinge in. Zô stun ik met frisse tèèg’nzin te kiek’n biej mien aardbei’nveeldje, of iets wat er op môs liek’n. Ie zagg’n gen pläntjes meer, het was één al roet. Zie wadd’n duudelijk touw an ne grôôte buurte, twaalf vèèrkàànte meter, ik bin der an begunn’n, mà het völ biester tèèg’n. Toss’n vuur toss’n uutgrèèm’n, zàànd filtern, roet in ‘n emmer, ne fôss’n giere der op. Ne zeutige lôch brach miej biej de positiev’n. Kwam det noe umdet er in Hoolt’n ne plantage was ontdekt en dàj’ det hier kônn’n roek’n? Biej neuider inzeen hà ‘k à rap in de gaat’n det het rechstreeks uut mien’n aalt’nschepper kwam. Neet veerder biej stille stoan, het làànd umme maak’n en de pläntjes der wier in. Toch had het ôk wà wat. Biej het umme grèèm’n kwamm’n de vuurjoarsboodes al uut de grôônd, ne bakker en nen öllieslager. Half april, minstens 20 boksers weert. Mà ja, ’n hààndel is kàànt kepot en uut de tied. Noa vèèr vèèrkàànte meter hà ‘k ‘t bekekk’n, männ’n kump ter wier ne dag. Lekker èèm’n, met ne bezwèèt’n kop in de zunne, met die zeute lôch um miej hen. Trugge dèènkend an meikèèvers, zag ik mien vaa, achter het peerd, met de hàànd an de ploog en de peerdeliene strak oaver de rugge, oaver het bouwlàànd goan. Wat is ter in al die tied toch völle verààndert. De spöllekes; tonnebàànd’n, knèupke smiet’n, vlag veroover’n,meikèèvers vang’n, toll’n en peerdje spöll’n, ie zeet het neet meer. Peerdje spöll’n, ie pakk’n twei rèèp’n, knupp’n ze an mekaa en doar gung ’t hen. Ééne met’n töuw um de schoolders vuurop was het peerd en ’n ààndern, met de rèèpe in de hàànd, die môs vèur’n. Hoe harder, hoe mèuier, tutdàj’zo’n betje uut de bôch vleuig’n. Det kwam biej miej op, toen de kleine jonge is wier vermaakt môs word’n. “Zöw we noar buut’n goan, opa wèèt een niej spölleke.” Det was neet tèèg’n dôôvemansoor’n e zeg, vuur dà ‘k ter arg in harre zat e in het grös te kroep’n. Hij snapp’n der niks van. Twei strôôtöuwe wadd’n rap an mekaar e knupt. Hij krèèg ze um de schoolders en “vort,”doar gung ’t hen.Ik hobbeln der achter an. Hij was rap van begrip. Het duur’n neet lange of ik was e promovèèrt tut peerd en leup e miej het zwèèt van de rugge, achter noar de wèire. Toen ‘k zèè det het peerd mèui was, had e het hèèmoal in gaat’n en zô stun ik èèm’n later op stal te kiek’n. Hij had de grötste wille met dit ôôlderwetse spölleke. Noe nog ne kèèr ne peerdeliene van kastanjes, mà dan möw we nog èèm’n gedeuld hemm’n. “Opa haal je even de bal uit de sloot?” De nieje tied, mà toch zà ‘k ‘m nog een betje Hoolt’ns biej breng’n, al was ’t àllèène mà, voele lôch, wis en waarachtig. De Vèèrkàànte Viefkop.