Vorige week was er enorme opwinding over de ontdekking van het Higgs-deeltje, een soort deken die alle deeltjes massa geeft. Ik ben zelf niet zo’n wetenschapper, maar kennelijk vallen met deze ontdekking vele puzzelstukjes op hun plaats. De weg naar nieuwe ontdekkingen ligt open. Het bracht mij op de gedachte dat ieder mens misschien ook een soort unieke deken om zich heen heeft. Een deken die bepaalt hoe informatie jou bereikt, hoe je de realiteit, omstandigheden en je medemens ziet. Kortom, hoe je met het leven omgaat. We zijn dus allemaal hetzelfde, maar de deken maakt het verschil. En verschillend zijn we!
Bij pensioen zie je dat maar weinig mensen goed op de hoogte zijn van wat ze later mogen verwachten. En zijn dus ook maar weinig mensen die tijdig wat opzij zetten voor wat extra pensioen. Ze staan er niet of te laat bij stil, denken dat iemand het voor hen regelt, het in de zaak, een oude sok of onder de matras zit of dat ze het gewoon goed voor elkaar te hebben. Niet beseffend dat pensioen een mammoettanker is die tijdig bijgestuurd moet worden om op koers te blijven. Dit alles veroorzaakt door die kosmische deken waar de een volledig in weg kruipt en de ander, met de deken omgeslagen, ziet wat er komen gaat.
Het zou ook onze meningsverschillen verklaren over de Euro of hoe uit de huidige financiële crisis te komen. Moeten we in de Euro of uit de Euro? Verbazingwekkend hoe mijlenver de meningen van economen uit elkaar liggen, terwijl ze die mening baseren op dezelfde onderliggende wetenschap. Of lopen economen in hun wetenschappelijke ontwikkeling lichtjaren achter op natuurkundigen? Wat is het nu nog ongrijpbare, waardoor wij, aardse stervelingen, de realiteit zo verschillend zien? Zou die financiële crisis er zonder Euro niet geweest zijn? Stel je voor dat we de Euro weer kunnen omruilen voor 2,20 gulden? Gaat het dan ineens beter? Hoeven we dan niet meer langer door te werken? Wordt ons pensioen dan niet gekort? Misschien kunnen we dan wel weer lekker goedkoop op vakantie naar Spanje of Griekenland.
Om uit de crisis te komen zijn er grofweg twee scenario’s. Overheden moeten hun begrotingstekort terugbrengen en wij moeten gaan sparen. Of – en dat is dus het andere scenario – moeten overheden nu juist, tijdelijk, hun begrotingstekort voor lief nemen en moeten wij geld uitgeven alsof ons leven er van afhangt? We slaan nu ineens wel erg door naar sparen en aflossen van hypotheek. Maar meer sparen betekent minder uitgeven en dat is slecht voor de economische groei. Moeten we niet gewoon het lef hebben om wel weer geld uit te geven? Moet onze overheid, behalve zuinig zijn, ons daarin niet stimuleren? Want sparen is ook niet alles. Het saldo op je spaarrekening stijgt dan wel door de (lage) rente die je krijgt. De inflatie en belasting maken dat de koopkracht van je geld minder wordt. Dus? Uitgeven!! Een nieuwe deken misschien…?
Die ‘deken des onderscheids’ is nog niet ontdekt, en eigenlijk hoop ik dat ’ie niet bestaat. Dan verschillen we ‘gewoon’ van elkaar en verschillen ook onze omstandigheden. Hoe treurig dat soms ook is en hoe dom een ander soms ook lijkt te zijn, het lijkt me beter dan een wereld zonder verschillen. Allemaal dezelfde huidskleur, haarkleur, uiterlijk, mening, intelligentie, smaak, visie, huis, fiets, auto, armoe of rijkdom en dezelfde pukkel op je neus? Je kijkt naar een ander en ziet jezelf, en je hebt jezelf niets meer te zeggen, behalve over die pukkel misschien?
Saaaaaaaaaaaaaiiiiii!
Herman Deijk
