Vèè en blikwaag’ns

Op noar de Poppe. Ne verjeuirdag. À wier ne vrindinne diet de zèum’n kruuskes antikt. Het wörd’n een fees van herkenning. Zie wadd’n der, völle ôôle bekèènd’n en de noazoat’n. Ne hèèle koppel wichter, woerin ie de geloatstrekk’n van ôônze vuurbieje jeugd wier herkent. Een stuk geschiedenis trek an oe vuurbiej. Trugge noar de joar’n vieftig. De bebouwing van Hoolt’n heult zo’n betje op biej de garage van Anton van Pauw an de Loarnseweg. An de ààndere kàànte löp Jan van de Meester net noar de Wechstapels. Joviaal stek e de hàànd op aw we de Stèège ingoat, op weg noar schoole. Stèèvig duur stapp’n, èèm’n pinkeln, achter de buskes, biej Mèister van Zèum’n teèg’n ’t huus an en dan op slag van de belle de schoole in. Èèm’n later schalt het aap, noot, mies oaver ’n Boskààmp. ’S Middags geet het in umgekeerde richting. De ôôle vrouw ten Dam steet te wacht’n op de wichter. Ôônder an de Pastoriestroate zeej’ ze stoa. De blauwe waag’ns van Anton van Pauw. Ne grôôte hôôge blikwaag’n, met op het plein, de vèèwaag’n, diet net trugge kump uut Zwolle. Ôônder de blikwaag’n ligt nog een paar verdwaalde blikdeksels. Wiej zeilt ze met grôôt enthousiasme de wereld in. Van milieuvervuiling heiw we nog nôôit eheurt. Wiej stoeft vedan um te kiek’n of de rooie veewaag’ns van H.W. Pieffers der ôk à stoat. Misschien möt ze nog wat beeste wegbreng’n. Grôôte kààns det Jan van de Kluppel of Herman Ulfman ôôns wà metnemt. Det geet er àmoa duur oen hen, àj’ de jungere generaties zeet. De vèèwaag’ns van Pieffers en de blikwaag’ns Muller, zie bint à lange uut het tiedsbeeld. De noakommeling’n hebt mekaar evund’n en vormt met mekaa de spil van een super medern bedrief. De ôôle garages van Anton van Pauw en Herman Pieffers bint vôt. De tied det de Plekkenpols een biertje drunk’n biej Mina van Kieft’nbeelt. De tied det ’n oold’n Ekkelkààmp noar huus leup, noar wier ne dag wark’n. De tied det Knol Jans oe van ôônder de pette, ondèug’nd ankek. De tied det ’n ôôld’n Leeftink nog an de weg wark’n. Al die gedacht’n vöch’n biej miej um vuurrang um een plèitske te krieg’n in de harsenspinsels van disse wekke. Viem’nvieftig joar trugge toen wiej, noar ne wekke vakààntie, met patates en halve haan, in Klarenbeek, die onvergettelijke lekkere soep krèèg’n biej det deerntje det vandaage de zèum’kruuskes môch antikk’n. De tied is ewes, mà de gedacht’n der an, nemme wiej met ôôns met.