Nee, wiej wadd’n neet biej de padvinders, mà vlag verovern dèè we al op de kleuterschoole. Het is gek, ie zeet het de kinder neet meer doon. Een machtig môôi spel en altied in de vrieje natuur. Hoe vaake biw we neet ôônder an ’n Zoerbarg e wes. De grèènz’n leup’n ôônder en boam’nlangs den bult an de Aalpolsweg. Pletje zien’n Beelt was ôk favoriet, net as ’n Beelt van de Visker. Ravott’n en beun’n tutdàj’ dôôdmèu op huus an gung’n. Het was een machtig spel, woej’ met mekaa môss’n bedèènk’n, hoej’ die vlagge uut den bos veilig an de Bèusebargerweg krèèg’n. De Bèusebargerweg den toen nog deepe tuss’n Pletje en Krieger duur leup. In de latere joar’n is alles of e grèèm’n en wörd’n het doar völle vlakker. Ôk de Visker zien’n Beelt lig noe weg e stopt tuss’n de huuze. De wichter könt er neet meer spöll’n. De Visker zien’n Beelt, an twei kàànt’n wörd’n e of e grèèm’n. Gel zàànd vuur de kipp’n of in de varkenshökke. At de blaa van de bèume wadd’n gunge wiej oaver op buskruut. Dan kwam de schuure van Piep Jan in beeld of wiej wadd’n biej de Visker achter ’t huus. Het kost’n hèèl wat meuite um al die gast’n of te tikk’n. Völle vaaker wörd’n die donderse busse wier met ne nôôdgàànk de buskes in e trapt en begun het spölleke opniejs. Zô waw we noar schooltied alle daage van de kökk’n. Wiej trökk’n met ne tonnebàànd op de grèèntweg an. Ne grôôt’n stok ter biej en dan wiet het èèrste biej Liez’nboer was. Netuurlijk vleuig den bàànd ôônderweg wal een moal of wat den drekslôôt in. Ja ie hadd’n nog ne rioleringsslôôt vanof Hoolt’n, den ofwatern op de Botterbekke. Aw we zô langs de weg an ’t spöll’n wadd’n, hopp’n wiej op ne onmeunige rèèg’nbujje. Al het water kwam vanof Hoolt’n den slôôt duurbooldern. Met een strèujke deur we dan wedstried vaar’n oaver den slôôt, wiet het èèrste biej Teunis Kôôpman was. Op ’n boek lèè we op de duukers um te kiek’n wiet er vuuran lag. Good oppass’n, daj der neet in völl’n, want dan stunk ie drei uur in de wind en krèèj’, àj’ biej huus kwamm’n, een schoer duur de beene. Zô haw we altied wal wat um hàànne. De daag’n vlèug’n vuurbiej. Die ôôle tied doar an de Loarnse weg, wat een ondèug’nde en wat een wille. Töuwke trekk’n at die ôôle keerls, met de melkbusse vuurop de fietse, op ’t Brook angung’n um de beeste te melk’n. Zie zagg’n die ôôle portemonnéé met strôônt er ôônder en wiej leer’n dubbel van het lach’n at ze der vol met de hàànne in grepp’n. Één kèèr lacht’n wiej minder, toen Knol Jans met het been op het töuw gung stoan. Resoluut stök e de knippe biej zich en rèè het Brook in, net of e ôôns nôôit had e zeene. Môôie tied, lang elèène.
Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
