Het weer is umme esloane. De wichter goat noar schoole. Ne lèèm’nsgrôôt’n trekker kump eur intèèg’n. Zie stoeft an de kàànte. Wat möt die kleintjes toch doon noa schooltied? Die gedacht’n nemt oe met noar ne tied diet nog mà èèm’n achter ôôns lig. “Jonge haalt miej èèm’n ne kruuwaag’n met knoll’n, zie bint al etrökk’n.” Ie schèum’n met de kruuwaag’n het waag’npad op, boam’n noar ’n Kààmp. Natuurlijk hàj’ het zakmes biej oe, want vuur dàj begunn’n met det natte kôôle wark, wark’n ie èèrs zelf ne knolle noar binn’n. De dikke knoll’n vuur in de kruuwaag’n en de klèiner’n der achter. Zô kwam ie noar beneed’n euiz’n, Ie wadd’n bliej àj’ ze op de delle hadd’n ligg’n. Het was neet het enige wark woer ie met hölp’n. Het hèèle joar duur wörd’n ie betrökk’n bie al het hààndwark in en um het huus. Beeste wass’n diet noar de markt mônn’n, neet het schôônste wark. De kladd’n zatt’n der mangs centimeters dikke an. Die wörd’n ewèèkt met heet water en dan met de nèudige vuurzichtighèid, met ne beestekam der duur en noa een half uur stunn’n ze der wier spic en span biej. Het vèèrkàànt knipp’n was an vaa vuur beheuld’n. Hij knipp’n der zô honderd geuld’n biej an. In de wintertied stunnd’n der op die klèine delle vaake tien beesjes. Het was ter vôchtig van al den oasem. Zelf sleup ie der ôk en ’s nachts, at ze op elaad’n wörd’n vuur de markt, schrök ie wakker van al det lawaai. Ie könt het oe neet meer vuurstell’n. Noe, mill’n in de wonwieke, toen net neuist een schilderachtig roggeveeldje. Opa löp met ’n zicht op de nekke noar ‘t làànd. Èèm’n later snèuvelt de èèrste rogge ôônder den scharpen zicht. Een half uur later kump opoe, krom van al het harde wark, der achteran um de rogge te bind’n. Rogge bind’n, een naar wark, die oar’n stökk’n oe lillijk in de arme. Eerpel stekk’n, ôk een langdurig en zwoar wark. Àmoa hààndwark. Ie kröpp’n met moo en opoe het hèèle làànd oaver um alles mar in de koele te krieg’n. ‘S oamds èèm’n in een teiltje um het zwarte zàànd ôônder de nèègels weg te speul’n. Doar was gen tied um oe te verveel’n. Doar schuf wier ne grôôt’n trekker met mais oaver de weg. Mais, doar haw we toen nog nôôit van e heurt. De tied’n bint verààndert. Hoe zôl het er oaver vieftig joar uut zeen. Zôll’n der dan nog boer’n wèè? Ie bangt er oe vuur, àj’ zeet hoevölle of ter noe à weg bint van ôôns môôie plattelàànd.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
