De hette en de drèugte hebt ôôns in de mach. Ie raakt er van uut oen gewoone doon. Ie könt ’t à zeen op de vriejdagmark. De bakviskes kiekt oe neet allèène an vanuut ’n kroam. Doar kump ôk hèèl àànder volk noar ’n Beelt as in de wintertied. Reinaardus hef noe à twei bàànk’n biej zien’n visbak e zet. Hij hef det neet vuur niks e doane. De vrèimd’n maakt er drôk gebruuk van en zôô wadd’n der nog hangôôld’n diet môss’n stoa.
In één kèèr ne hôôp lawaai. Schoko, in gen viem’ndartig joar hà ‘k ‘m e zeene. Hij had zien brèur biej zich. Joke van Snies, ne brèur van Jap, gen hoar verààndert, nôh ja, zien rôôie hoar was dunne en gries e wörd’n, mà net as altied trök e an de sigrette, as of e ‘m zô noar binn’n wol zoeg’n. Het blèèf neet biej Schoko, ôk de Zoepdoeve en’ Lösbrekker leut’n zich met dit môôie weer wier zeen op ’n Beelt. Ôôlde verhaal’n wörd’n der op ehaalt, onder het kiek’n noar en het noar binn’nwark’n van, de bakviskes. Doar möj’ wier ne wekke op teer’n.
Nee, noe leeg ik, want ’n ààndern dag stun ik biej Rambura in ‘Bèusebarg, wier biej den visbak te koekeloer’n. Allèène mà zoolt’n en doar kriej’ toch altied zunn’n dörs op. De bakviskes wadd’n der wà, mà die wadd’n neet te kôôp. Gelukkig kôj’ de zoolt’n wà lekker loat’n zwemm’n. Det hadd’n ze in’ Bèusebarg good vuur mekaa. Ôk doar wier ne hôôp bekèènd’n en nog völle meer vriejwilligers. Duur al det vriejwilligerswark van de buur’n, de jonge lèu en al die ààndern kon Anja Rambura ruum nèèngduuzend euro biejschriem’n vuur het bouw’n van ne nieje ambachschoole. Het was heete, het was gezellig en aj’ der neet e wes bint, kriej’ ’t oop’n joar misschien ne nieje kààns, aj’ der tenminste dan nog neet e wes bint, want het is altied later as daj’ arg in hebt.
Ofgelôôp’n wekke heiw we vuurgood ofschèid mött’n nemm’n van Eric Vincent. Hij was in 1981, ’n dartiend’n Prins van Kèunedarp. Vuur een paar joar trugge wörd’n e, saam’n met Hetty, ziene vrouwe, terechte uut e reup’n tut Kèunedarper van ’t joar. Prins Eric, Keienvorst der Keunedarpers.hef ziene hààndtèèkening vuur altied achter e loat’n op ’n Hoolterbarg. Doar köw we as Hoolter alle daag’n nog van geniet’n. Àj’ de middelste bladziede opsloat, van de joarlijkse uutgave van de Fienpreuvers uut 1981, dan heij’ in de gaat’n hoe betrekkelijk of het lèèm’n is. Lèu, woej’ met konn’n lach’n, zie bint uut de tied. Vuur de femilie is het hen goan van Eric een hard gelag, mà Eric Vincent hef e lèèft en det möt eur de krach gèèm’n um duur te goan. In ne zèè van bloom’n drunk e der eene op het lèèm’n. Eric schrèèf in 1981. “Het wordt keigoed” en det is ’t e wörd’n op ’n Hoolterbarg, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
