De schnèè dwarrelt in fiene vlökskes uut de lôch. Ie wordt er neet ech bliej van. Het veult as oj’ deepe in de harfs van ’t lèèm’n zit. De gedach’n nemt oe met noar ne tied, diet à lange uut de tied is. Doar rit e vlak vuur miej langs, de liekkoetse. Het maakt ne deep’n indruk. Die liekwaag’n, het lawaai van de raa, het môôie glemmende zwarte hoolt en die zwart-grieze klèèd’n, met de peerde der vuur. Gedach’n an lange e lèène. Het verdreet wat er biej heur’n kenn’n ie nog neet. Det is het vuurrech van kind weer. De liekwaag’n is, net as de lèu diet er met vôt e brach bint, à lange uut de tied. Möj’ oe vuurstell’n det in vroggere tied’n, de lèu vanuut ’n Diekerhook, met peerd en waag’n oaver de Dèimterweg kwamm’n um, de man of vrouwe diet e storm’n was, te begrèèm’n. Het kon nog, mà het als mà drôkker word’nde verkèèr, zörg’n der vuur det er verààndering kwam. De liekkoetse wörd’n vervang’n duur nen auto. In stad en darp vervleuig de buur’nplich. Toch bint die ôôle gebruuk’n nog neet àmoa uut de tied. In de buurtschapp’n bint ze der nog en loaw we prebèèr’n um det in stàànd te hôôld’n. Het gif op duustere daag’n zô good an, dàj’ der neet allèène vuur stoat. Zô rèè ‘k ofgelôôp’n zundag met de vrouwe op Splôô an. Wiej woll’n ofschèid nemm’n van ne man, woer we verschèid’n kèèr met op rèize bint e wes. ‘N euldst’n van ôôns gezelschap, “Ooievaars”. Hij völ neet ech op, mà hij genöt altied en ieder joar was e der wier biej. Ôk op het Splôôse fees zat e ieder joar, röstig tuss’n de ààndere feesgangers, te geniet’n van wat er um ‘m hen gebuur’n. Wiej pleug’n ‘m der met det e à viem’nzestig was. Hij grijnz’n onduurgrôôndelijk en waarschouw’n ôôns daw we zelf ôk eulder wörd’n. Geliek har e. De tied tikk’n vedan en toen e tachtig wörd’n môch ik ‘m de hàànd wier schudd’n. “Nemt mà ne borrel, mar ik möt noar ’t zeek’nhuus vuur controle.” Zô namme wiej ofschèid um vandaage wier biej ‘m het arf op te rie. Deepe in ’n kraag’n stoat de buur’n, in de keulte, het verkèèr te rèègeln. Zie wiest oe de weg noar het starfhuus. Zie bint er àmoa biej betrökk’n en ôk zie hebt de nèurige klapp’n in ’t lèèm’n wal e had. Met mekaa lôôpe wiej de delle op. Doar woet hij zich het beste thuus veul’n, nemme wiej in een afzunderlijk kèimerke ofscheid en gèèft de nèust’n, vuur op delle en op de kökk’n, ne hàànd. Het is mar een paar minuut’n en ie stoat wier buut’n. Toch veult het ààns, as dàj’ nen aula uut stapt. Het gif een good geveul, aj’ der op zukke daag’n neet allèène vuur stoat. Ebbe Krieger is uut de tied, mà de ôôle gebruuk’n en zien gedachtenis, blieft. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
