Vuurige wekke preum’n ik het geneug’n um is wier op Verwoolde te weer. Verwoolde ôônder Loar’n. Het is nen ôôle stèè, diet in de Middeleeuw’n al wörd e neumt. Ie zölt het neet gelèum’n in disse jachterige tied, mà de Hèèr’n van Verwoolde, hadd’n oorlog met de Heer’n van Ark’nsteen in Lôô. De beire kasteel’n wadd’n e scheid’n duur de Sallandse Landweert en de Schipbekke. Tèèg’nswoorig riej’ der ongemarkt oaverhen. Iedere kèèr à ‘k ter kômme, mö ‘k trugge dèènk’n an de verhaal’n van ôônz’n ôôld’n mèister Hoefman. Hij kwam uut Loar’n en at e good te passe was, lèèz’n e ôôns vuur uut zien book, Oud achterhoeks boerenleven. Die gedach’n kwamm’n noar boam’n toen ‘k biej Loar’n ofsleuge, in de richting van Verwoolde. De ôôle verhaal’n kwam zô wier noar boam’n driem’n, den dikk’n bôôm woet gen ne stalreppel an zat en die bèire keerls diet biej Verwoolde een vrouwmèènse kôôld hadd’n e maakt. De zwarte initiaal’n stunn’n in e grift in ne witt’n bark’n, op de plaatse woet ’t gebuurt was. Op det kasteel, woet de bruid vrogger ’n èèrst’n nach môs sloap’n met ’n kasteelheer en in latere tied’n nog altied an ’m mônn’n vroag’n of ter e trouwt môg word’n.
Op det kasteel köj’ in disse tied beginn’n an ne nieje tied, ie könt er oe loat’n trouw’n. Àj’ doar bint is het lèèm’n één grôôt sprookje. Machtig môôi weer, een Deijk van een bruidje en ne bruidegom met ne touwpasselijken naam Landeweerd. Mèuier kan het neet. Det geeldt, op den èèrst’n dag, eigenlijk vuur alle jonge lèu, diet trouwt. De warkelijkheid is te vaake ààns, één op drei trouweriej’n löp op de klipp’n. Netuurlijk, oe zelf oaverkump det neet. Det gebuurt àllèène mà biej ’n àànder. Doarumme vuur al die jonggetrouwden, een gedich uut het book, Làànd van mien Oolders.
Maakt er wat van.
Zeet ze stao, een prachtig span,
Bleui’nde rôôz’n, volop zunne,
Männ’n begint ’t en wat dan?
‘K zal oe zegg’n wà ‘k ter van dèènke,
Maakt er met mekaa wat van.
Getrouwd, vandaage, vuur het lèèm’n,
Des neet lange, det geet snel.
Griept oe kààns, het duurt mar èèm’n,
Ôônze lèèm’nscaroussel
Leefhebb’n en knibbeln,
Köj’ van op an.
Het kump, ‘t gif niks,
maakt er wat van.
Leefde, respek, mekaa verdrèèg’n,
Al die dinge op ne hôôp.
Ie zölt het met mekaa mönn’n zeuk’n,
Ech ‘t ís nargens zôô te kôôp
‘S-männ’s biej ’t opstoan,
Èèm’n kiek’n, hèèl good kiek’n, joa gewis,
Noar het leefste wàj’ könt hebb’n,
En der ‘s oamds dan neet meer is.
Dan hooj’ veerder niks te zegg’n,
Nemt det noe mà röstig an.
Ie hooft allèène mà te dèènk’n
Wie maakt er met mekaa wat van.
Wis en waarachtig,
De Vèèrkàànte Viefkop.
