Vuur een tiedje trugge wörd’n ik uut e nèudigt um, vuur de plattelààndsvroole, iets te vertell’n in ’t Hoolt’ns. Noa oflôôp verwôôndern het miej det disse vroole det môôi vunn’n. Zô môôi dè ‘k noe à meerdere kèèr’n e belt binne, um te kômm’n proat’n en vuur te lèèz’n uut eeg’n wark. Het kan mangs raar lôôp’n. Zô stoa ‘k disse wekke vuur de tweede kèèr in kort’n tied wier in Irene. Gebouw Irene, ik heb ter hèèl wat vootstapp’n stoa en die èèrste vootstapp’n bint à bienoa zestig joar ôôld.
As keerltje van een joar of vieve zat ik doar op de kleuterschoole biej juffe Nanny en juffe Visser. Gewoon op ’t toneel en doar waw we met zien all’n an ’t plakk’n en knipp’n. Aj’ zô veer trugge gaot grèèm’n kom ie derachter det ter mar een paar dinge bint bliem’n hang’n. Netuurlijk oene klasgenoot’n die köj’oe wà herinnern. Één dinge steet miej nog helder vuur ôôg’n en det is den zààndbak, met van die hôôge cemèènt’n räänne der umme hen. Ie kônn’ der oe lilluk an bezeer’n. Ôk het wààndeln noar ’n Zoerbarg is mie biej e blèèm’n. Mekaa an ’t häänneke en zô kuijern ie met mekaa vôt oaver het Boschkààmpsstreuitje.
Het Boschkààmpsstreuitje. Möj’ oe good vuurstell’n, ie kômt biej schouwmaker Willem Ôôlbekk’n uut de warkplaatse. De lôch van leer kump oe nog achter noa. Ie hebt de duurklinke in de hàànd, volgens miej piep’n den en leupe op ne ketrolle wier dichte. Éénmoa buut’n kiek ie noar den small’n duurgàànk van de Boskààmpssstroate. Gebouw Irene is neet te zeen. Hoe brèèd zôlt weern ne wes. Vuur mien geveul neet meer as vèèr meter. Irene kwam pas in beeld aj’ de pott’nbakkerieje van Ko de Mik vuurbiej wadd’n. Ie kekk’n zô ’n Boschkààmp oaver. In de veert’n zag ie een paar huuze. Noe köj ’t allèène nog zeen op ôôle anzichkaart’n.
In latere joar’n zô ‘k ter vaake wier kômm’n biej de cluboamde van de Vriendenschaar. Oamden brache wiej der duur. Wimmetje Wolters môs ter ôôns vaake uut jaag’n. Wiej krèèg’n der geestelijk vôôr, mà der wörd’n ôk e taofeltennist en netuurlijk ieder joar ne verwerping en het joarfees. Joar’nlàànk spöln wiej der teneel. Môôie tied’n met völle wille. Ôk in tied’n van vedreet vun ie oen’ weg noar Irene. Völle femilies hebt hier herinnering’n ligg’n. Een ieder zal ziene eeg’n gedach’n doar biej hemm’n.
Miene gedach’n an Irene brengt miej tut het besef daw we à ne hèèle toekomst achter ôôns hebt ligg’n. Het zet oe an ’t dèènk’n en ie hebt wier is in de gaat’n hoe snel of alles verààndert.
Aj’eerder ’n Boschkààmp of kwamm’n drèèj’n ie vuur de kuuperieje van Westerik, langs de karke en Pauw, ’n Beelt op. Vandaag an’ dag, zeej het nieje kultuurhuus. Loaw we der bliej met weer, het is machtig môôi e wörd’n en hèèmoa van diss’n tied, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
