’N Èineke fiets’n langs de Ôôle Bekke. Nieuwsgierighèid dwingt miej um is te kiek’n woet den de Schipbekke hef verloat’n. Biej de Wippertsbrugge rechtsof en dan steet de tied stille. Links de vrèèdige Bekke. Vuur miej lig de Wippertstuw, deepe vôt estopt in ’t greun. Vlak der vuur, de oftakking van de Ôôle Bekke. Via ne duuker, löp e zich, viefhonderd meter veerder, te pletter tèèg’n de A 1. Drèumerig loa ‘k ’t op miej inwark’n. Die schilderachtige Bekke, met honderd meter veerder het eeuwige lawaai van de autoweg. Nog ne kèèr kiek ik achter miej. In één kèèr zee ‘k de barakk’n stoan. In stroomenden rèèg’n bint de keerls van de warkverschaffing gangs. Al wekk’n làànk hef ’t erèèngt. As det mà good geet, ôk in 1926 is de Bekke oaverstroomt en steet het water tut biej Liez’n. Noe, in 1932 kump ter ne niej’n stuw, net vuurbiej de oftakking van de Ôôle Bekke. De Schipbekke is tut an Lôô drèuge eleg en het water stroomt, net as duuzenden joar’n der vuur, wier achter oaver t Brook. Ne gekôôpe oplössing, mà de gevolg’n bint rampzalig. In september begint het te rèèng’n en det heult twei moand an. Der valt meer as eens zô völle rèèng’n dan normaal. Det kan de Ôôle Bekke neet an. Mill’n oktober steet het Hoolterbrook wier ôônder water. De boer’n wilt det den dam uut de Schipbekke geet. De plietsie waakt er dag en nacht biej, um te vuurkômm’n det er vuur eeg’n rechter wördt espölt. Het wördt neet better en een paar daag’n later steet de Commisaris van de Koninginne biej de brugge. De boer’n wiest op de leuge Bekke achter ’n stuw. Hij wil der neet an, bange det al het wark an de stuw vuur niks is ewes. Het wördt mà neet drèuge en het water zoch zich ne weg oaver’n Darperdiek, in de richting van Splôô en Diekerhook. De boerderiej’n op ’t Hoolterbrook bint àllèène met bootjes te bereik’n. Het wördt nog arger. In de kràànte steet, woer möt het met de Hoolter boer’n an, as t Waterschap gen vergoeding gèèven wil of kan. Nieje damm’n wordt eleg um de stuw extra te beveiligen. Eindelijk, op zèum november is de Wippertstuw kloar. De rèèng’n völt nog altied met bakk’n uut de lôch. ’N ààndern dag trekt ze de plàànk’n weg, zôdet het water vôt kan. Det lukt pas ne dag later en dan kolkt het water eindelijk de Bekke in. Stoaldreuire knapt of as lucifersheultjes. Stellages en damm’n, alles wördt met ezèug’n in het kolkende water van de hellige Schipbekke. Gelukkig, de nieje stuw blif stoan. Het water zakt rap en de boer’n kriegt viem’nzèumtig geuld’n schadevergoeding.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
