Tàànnesmit

Hij is à wier hèèl wat joar’n vôt uut het Hooltense stroatbeeld. Toch hef half Hoolt’n biej um in ’n stool e zett’n. De rilling’n lôôpt miej oaver de rugge, à’k trugge dèènke an die èèrste kèèr, toen ‘k biej um ôônder “het mes” môs. Met onmeunig völle tààndzeerte kwam ik biej ‘m in ’n stool an de Stationsstroate. Mà toen ‘k één kèèr zatte, oaverwun de bangighèid het van de piene. Ik vlèuge ’n stool uut, hèèmoa van ’t trabat, in ééne strèèpe op huus an. Doar wörd’n ik geröste stelt met een paar zuurtjes en zô ondergung ik asnog mien lot. Het zal in de joar’n vieftig weer’n e wes det e in Hoolt’n begun. Één van ziene èèrste assistent’n was Riekie van Jan Blaauw en doar zôll’n nog verschèid’n Hoolter mèikes volgen as tandartsassistent of as hulpe in de huushôôlding. In totaal is e wà vèertig joar blèèm’n en hè ‘k ‘m verscheid’n kèèr’n op e zoch an de Pastoriestroate. In latere joar’n zag ik ‘m vaake biej ôôns de stèège in komm’n. Mèèstal leup e met’n ne lang’n trad vedan, mà zô of en touw maak’n ôk nog wal is een preuitje met ôônze moo. Mangs dan leupe wal arg hard, net of e de zörg’n van zich of wol lôôp’n. Hij was ne tandarts tuss’n de Hoolter, Hij heul van ondèungde. Zô had e de gewoonte um met oe an de proat te goan, at e met zien gereedschap biej oe in het môôndwark zat. Het was onmèugelijk um dan wat trugge te zegg’n. Ôk hè ‘k van heur’n zegg’n det e lèu, diet e net verdôôfd had noar de kökk’n stuur’n, um koffie te drink’n. Ie snapt wà hoet det ofleup, zôônder geveul in de môônd. Hij trök met hàànne en beene, zèèd’n de lèu en hij môs schouwmaker zegg’n tèèg’n Steun’nbarg. Alle wekke, op vriejdagmiddag, kwam e op uur en tied een paar slaatjes haal’n biej Waterjan in de kroeg. Doar zat vaake wat personeel van Krekel en doar hat e der kennelijk net ééne van ôônderhàànne had, den zèè, “Doar hij den dondersen tàànnesmit, ie zôll’n ‘m dôôdgôôi’n met voarkensdriete.” Hij lach’n der umme, blèèf de rust zelve, betaal’n ziene slaatjes en vervolg’n zien’n wekkelijks’n gàànk op huus an. Het was een schilderachtig gezin en zie bint alle kàànt’n uut e vlèuig’n. Hij zelf kwam van Almelo en hef ziene leste joar’n e slett’n in Bilthoven. Min of meer toevallig heur’n ik det e op 28 januari e störm’n was en det ziene wichter ‘m in Hoolt’n hadd’n begrèèm’n. Doar màj’ röstig uut opmaak’n, det Hoolt’n ‘m altied noar an ’t harte hef e lèèg’n. Ne bezundern keerl uut ne tied det dokters, dôômies en schoolmèisters nog ech anzeen hadd’n in ôôns klèine boer’ndarp. Ne Hoolter tandarts uut ne vervleuig’n tied. Hendrikus Friedrich Steunenberg, hij is wier op de stèè, woet e kennelijk het leefste was. Acht’n tachtig joar, hij röst in vrèè. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.