Zeukend kiek ik oaver de mistige weid’ns van ’n Geurd’n. De moane schient duur de kaale appelbèume op de waterputte. Het is rap duuster e wörd’n. In de veert’n lig Hoolt’n te wach’n op Sunterkloas. Oaver ’n lèèg’n dààmp zeej’ flauw, de lanteer’npeuile bràànd’n. Gelukkig steet er biej ôôns in de stèège ôk ééne, ààns zôl Sunterkloas hèèmoa niks könn’n zeen. Zôl e wà komm’n met dit kôôle winderige weer? ”Sunterkloas kump altied mien jungske, mar iele möt wà zing’n” zeg pappa vol oavertuuging. Geröst e stelt leg e wiej ôôns, met ne beker zuukelaa, achter de kachel en zingt vol verwachting, het eene noar het ààndere versje duur ’n schorsteen noar bôôm’n. Vaa hef de vèinsters op de pinne doane. “Het zal wà neet zô lange meer duur’n, volgens miej zag ik net een wit peerd biej Sommers Dieks uut ’n Beelt kômm’n” Vol spanning kroep e wiej nog veerder achter de rôôdgleui’nde kachel. Zôw we wà wat krieg’n? Waw we neet völs te ondèug’nd e wes?
Zôlt ôôns neet net zô goa as Keesje, den met was e nömm’n noar Spanje? Het schöt oe àmoa duur ’t heufd. Gelukkig is vaa der. Hij is neet bange en löp vuur de zôvölste kèèr um ’t huus hen. In één keer heur we wat schoem’n in ’n gàànk. Wiej krimpt in mekaa, zôl e det weer? Vaa is nog buut’n! De duure slöt dichte, ne hôôp gebôônk op de vèinsters. “Zijn hier nog stoute kinderen?” Mamma steet ôôns gelukkig biej. “Rie mà gauw duur Sunterkloas, hier völt niks te haal’n”. Het lawaai starft weg op de sloapkamerroete. Hèinig an komme wiej achter de kachel hen. Vaa kump binn’n stoem’n. “Ik zag ‘m nog net, met dôônders geweeld, op Kèès Marie an goan. Hij hef ôk nog iets um de duure hen e schèum’n”. Wiej lustern à neet meer en vöch’n um de grôôte dèuze met cadeaus. Moo kwam tuss’nbeire en zörg’n der vuur det een ieder het ziene krèèg. Nieje ôônderbokses, wiej kekk’n der neet noar umme. Een splinterniej Sunterkloasbook en ne puntbuul met peppernött’n. Wiej dökk’n der met achter kachel. Det völ neet tèèg’n. Vaa krèèg ne nieje dasse. Hij was ter bliej met. Noe kon e nog better tèèg’n de keulte. De dèuze was nog neet leuig. Àmoa ne zuukelaaletter en moo, ’n paar hààns’n. As allerleste kwam der nog een cadeautje vuur ôôns àmoa. Mens erger je niet. Wiej dökk’n vuurgood achter de kachel en een half uur later vlèug’n de pionn’n duur de kamer. Wiej wadd’n neet bange meer. Wiej hadd’n ’t wier vuur een joar làànk e red. Vaa leup nog is wier noar buut’n um te kiek’n of ter nog volk op ’n diek was. Het blèèf röstig, helder, kôôld, winderig weer. Sunterkloas had ’t wal is slechter e tröff’n. Binn’n, biej de warme kachel, wörd’n der e zung’n. Hoor de wind waait door de bomen, hier in huis waait zelfs de wind. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
