Stokôôle lèu, ôônder rôôd-witte rèuskes

Ie möt er met oppass’n, wàj’ zegt. Vuur dàj’t wèèt, heurj’ der zelf ôk biej. As opschötteling van een joar of twaalme zeej’ det neet. Ie greuit op zôônder zörgen en det wèèns ie alle wichter touw. De dôôd is gelukkig nog veer weg van onscheuldige kinderôôg’n. Ja, de ôôle opa en de ôôle oppo, die bint er neet meer, mà die wadd’n ôk à zô ôôld. Àj’t noa rekk’nt, bèire veer in de tachtig. Pas later kom ie der achter dat det lange neet altied zô is. Èèm’n woj’ hèèl stille, àj’ met kriegt, det er ne pappa of ne mamma uut de tied is. Gelukkig heult het onbezörgde de oaverhàànd. Opa en opoe, vèèrtig joar e trouwt. Ie könt er oe gen vuurstelling van maak’n, vèèrtig joar làànk lief en leed e deelt. Stokôôle lèu. Ie zeet oe zelf trugge op een fotootje biej Jan van de Meur. De pôfbokse was uut de kanferball’n e haalt en wiej môgg’n chocomelk drink’n, zô völle aw we woll’n. “Wordt er mà neet misselijk van,” heur’n ie, mamma nog zegg’n. Ie lustern neet en zô leup ie rôônd met ne zeer’n boek. De buur’n hadd’n ne boage maakt met rôôd witte rèuskes der in. Stokôôle lèu, mà zie wadd’n nog gen viem’nzestig. De joar’n goat hard en good tien joar later, àj’ de jongste joar’n achter oe loat, woj’ met de nèuze op de feit’n e drukt. Ie verleest neuist’n, woej’zô gek op wadd’n. Ôk al bint ze, in oene jonge ôôg’n, stokôôld. Ie mist ze. Veertig joar, ie könt er oe nog gen vuurstelling van maak’n, hoe lange of det is. Dan kump den dag, dàj zelf an begint an het grôôte trouw-avontuur en vuurdaj’ der arg in hebt, stoat oe eeg’n vaa en moo, noa vèèrtig joar, ôônder de rôôd-witte rôôz’n. Ie beseft hoe fijn het is det de hèèle femilie der nog is. In de ôôg’n van de kinder bint opa en oma ôk neet meer zô piep. Wèèt zie völle, oma is nog mà nèèng’nvieftig. Het is neet altied fees in ’t lèèm’n. Iedere femilie krig vrog of laate zien kruus te drèèg’n. Doarumme is het belangriek um de môôie dinge der tuss’nuut te pikk’n en met leefde trugge te dèènk’n, an wat e wes is en dan wier veerder te goan op oen’n lèèm’nsweg. Den mijlpoal van vèèrtig kump in zich. Doar is hèèl wat gebuurt. Ie hebt gen generatie meer boam’n oe en zô links en rechts is ter kapt in het grôôte bos. Ie hebt noe in de gaat’n det vèèrtig joar toch ôk zô vuurbiej bint. De buur’n hebt de rôôd-witte rèuskes al e maakt en as ’t een betje met zit, köw we de foto’s ôônder boage,binn’nkort in het lèèm’nsalbum plakk’n. Stokôôle leu, veer in de zestig, ôônder de rôôd-witte rèuskes. Ie veult oe nog jôônk, mà de joar’n telt vedan, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.