Loa ‘k met het èine beginn’n. Deepe in gedach’n zat ik op het hoolt’n hekke. Zu’n hekke, nen eensgemaak’n, net niej, met van die dunne sleet’n. Ie roekt het hoolt nog. Het is nog neet hèèmoa drèuge. Doar kwam opoe wier an fiets’n, een klein tanig wiefke, achter in de vieftig. Zie was èèm’n noar slager Kalfsterman e wes. Zelf hà ‘k ter net ne wèèreldrèize op zitt’n. Nôh ja, wèèreldrèize, misschien ne goei’n kilometer, mà vuur klèine beentjes onmeunig veer. Zô as ’t heurt, wörd’n ik netjes de stroate oaver e zet en dökke met mien’n duurtrapper, de lèègte in biej Jan Blaauw. Doar môj à hèèl good oppass’n, want de knipgèèter, diet doar lagg’n, wadd’n zô deepe, doar kôj’ ’n nekk’n wal oaver brekk’n. Het leup ter ôk nog is onmeunig of, zôdaj’ met ne rotgàànk, het tuinpad noar Schöppert in vleug’n. Met völs te völle vaart kwam ie an ’t èine, zôônder remme, in ne scharp’n bôch noar links. Vuurdaj’ der arg in hadd’n lag ie op ’n kop in de hegge of zat ie vaste in ’t prikkeldroad. Het kon gebuur’n det er nog ééne van rechs kwam uut Maats’ pädje. Hàj’ den bôch oaverlèèfd, dan kôj’ veerder langs Schöppert zien’n tuin. Noa zô’n vieftig meter, zag ie de schuure en ’n hèuibarg van Kevelam. Waj’ doar éénmoa langs, dan lèè de wereld vuur oe lös. Een smal fietspèèdje wèès oe de weg veerder nen Geuird’n in. Met ne bôch zag ie ‘m op ’n Vlis an slingern. Lange kôj’ neet kiek’n, want het pad zelf was neet brèèder as dartig centimeter, met an bèire kàànt’n stekkeldroad. Halverwèège splits’n ne zich of van ne pad dent rèègelrech, langs Wegstapel, op de karkstroate an leup. Waj’ de boch duur, dan zag ie in de veert’n de boerderieje van VlisWillem. Net doarvuur splits’n de weg zich wier in ne pad rechtduur noar de Köllinksstèège en linksof kôj, oaver een slech stuk, langs de wèire van Diess’nplas, in de richting van de Köster. Doar kwam ie langs ne hôôge hegge, ne rot hôônd en ne grôôt’n beuk’n. Net vuurbiej’ “Erve Deijk”, belàànd’n ie op het heult’n hekke, trugge in de tied van vandaage. Ie bint wier kloarwakker en heurt de dreunende bas van brulft’nmuziek van Jan van Twenhaar. Ie loat de verhaal’n wier langs oen hen goan. Op ’n Kol möt ze gen huuze bouw’n, mà gewoon het ôôle wier trugge breng’n. Het was ter zô môôi. Ie kônn’n vanof de Kolweg oaver ’n Èènk hen, op ’n Hoolterbarg kiek’n. Èèmnôôlders, diet wèèt, hoe môôi of Hoolt’n was, mar ôk wèèt dat det nôôit wier trugge kump. Zô hef iedereene ziene drèum’n oaver môôi Hoolt’n. Noej’ zelf ôôndertuss’n, dikke in de zestig bint, betrap ie der oe op, um zô of en touw, is wierumme te kiek’n. Doar is niks mis met, met de euldern köj’ het deel’n en de jongern die dèènkt, ach, ôôle lèu, het zal wà. Vèèr’nzestig, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
