Op een bäänkske op .n Wullenbarg zit ne man te prakkezèèr’n. “Hij kwam hier geerne en neet allèène met herdenkíng’n.” Onmiskenbaar, in zien rèèg’njas en zien typische kapsel. De oorlog is vuurbiej, een niej begin vuur iedereene. In de hèèle umgèèving bint völle bevrijders esnèuvelt en oaverà langs de weg, of in de wèid’ns begrèèm’n. Doar wördt noar ruumte ezoch um disse helden nen eervolle leste röstplaatse te gèèm’n. In het noajoar van viem’nvèèrtig ridt de Canadeez’n generaal Simonds duur Hoolt’n. Hij is ôônder ’n indruk van de schilderachtige natuur. Dit is de plaatse vuur ôônze held’n, möt edach hemm’n. Hij löt kontakt zeuk’n met de gemeente. De jonge börgemèister is drek enthousiast. Hij hef de gruuweln van ’n oorlog zelf ôôndervund’n. In 1943 wörd’n e, as stagelôôper in Markel, op e pakt en of evoert noar kamp Vught. Op vuurspraak van ‘n Markelse börgemèister kwam e gelukkig wier vriej. Hij is enthousiast en nog denzelfden dag rit e in ne löss’n jeep noar Groesbeek um het te rèègeln. De börgemèister krig de vrieje hàànd van de Road. Doar mös ne karkhof komm’n met een monument van zestig meter hôôge en een lech ter op, zo stark, det ze det in Duutslàànd konn’n zeen bràànd’n. Doar hebt ze later vanof ezeene. Achter “Hoog Holt’n”, was ne môôie plaatse, mà de eigenaar’n woll’n neet verkôôp’n. Gelukkig lag ter veerder op nog een môôi stuk bos van Mèister Sterringa, hoofd van de schoole in ’n Diekerhook. Hij wol wà metwark’n. De anleg gung lange neet zôônder slag of stôôt. De mèèns’n verget gauw. Het Oaveriessels Landschap was bange det ’n Hoolterbarg te völle zôl word’n an etast. In ne heurzitting wèès de börgemèister de natuurbeschermers der nog is fijntjes op, det iedern Nederlander der in de hongerwinter alles vuur oaver had, det de bevrijders mà zo gauw mèugelijk kwamm’n. “Hoe köj’ dan noe bezwoar maak’n oaver zes bunder bos, woet ze eur gesnèuvelden könt begrèèm’n?” Noadet er ne touwzegging was, det ne landschapsarchitect der noar zôl kiek’n, gung’n ze duur de bôch. In het vuurjoar van zesenvèèrtig wörd’n as èèrste, de in Hoolt’n gesnèuvelde Canadeeez’n begrèèm’n. An het woord is Charles Reeves, ôk hij is neet meer ôônder ôôns. Hij was de èèrste beheerder van ‘n Canadeez’n Karkhof, oorlogsheld, evöcht’n in Normandië en de Slag um Arnhem. De man op het bäänkske was W.H. Enklaar, ôônz’n börgemèister van 1945 tut 1979. “Nen eerlijken keerl, hij hef völle vuur de begrèèfplaatse edoane”zo beslut Reeves zien verhaal in 1997. Stille getuug’n diet neet vergett’n meugt word’n
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
