Een vertrouwd stukskse Hoolt’n verààndert in een rap tempo. De schoon’n winkel van Steun’nbarg wördt een wonhuus. Grôôte bakk’n met puun wordt of evoert. De leste joar’n zat er à gen ne Steun’nberg meer op, mà decennia làànk was het toch een vertrouwd adres vuur nieje schoone en reparaties. Hoolt’n boert als mar achteruut. Ie könt noe in Hoolt’n gen ne schouw meer kôôp’n. Hoe ààns was det in vroggere tied’n. Ie hadd’n an de Dèimterweg nog nen ôôlderwetsen schouwmaker. In ne zwoare lôch van leer lèèrd’n de schoone, op nen grôôt’n hôôp, um te word’n emaakt. Doar wadd’n trouwens meerdere schouwmakers, zo as in de Oranjestroate en de Karkstroate. As ie het leer is wier uut de voetbalschoone hadd’n etrökk’n, èèm’n noar Willem Ôôlbekkink. Met een betje mazzel maak’n e oe det drek èèm’n, zôdàj’ denzelfden dag nog wier tèèg’n het leer’n mônster an kônn’n schupp’n. Het mèèste kwamme wiej in ôônze jonge tied biej Steun’nbarg. As keerltje van een joar of wat kwam ie biej opa achterumme in de schouwmakerieje. Andachtig kek ie hoe hij de zoll’n ôônder schoone sleug en ofwark’n met die grôôte machiene diet langs de kàànte stund. Op het èine heul e ze dan langs de poetsbörssels, zôdet ze wier blunk’n as niej. Det was wà nèurig, want nieje schoone, det was ter nog neet zô rap biej. Nee, duur de wekke hen stapp’n ie nog rôônd op klôômpe. Zelfs in latere tied’n wadd’n de Steun’nbargbreurs nog met met mekaar an het reparèèr’n. De tied’n bint hèèmoal ààns e wörd’n. At de schoone noe verslett’n bint goat ze biej het ofval en wordt er niej’n ekoch. Det geet noe te vaake digitaal, zôdet de schouwwinkels in de klèinere plaats’n het lèudje legt. Wiej könt det jammer vind’n, mar het is neet ààns. Toch is ter nog een lechpuntje. Ie könt in Hoolt’n de schoone nog loat’n maak’n. Ie möt het mà net wèèt’n. Zo kwam ik toevallig oaver Aalpolsweg, langs het huus van Berends, de kunstschilders. Doar steet ne grôôte kaste, met een bord er op,“Zet de schoone hier mar in en zie wordt netjes emaakt.” Ja heur, noa twei generaties kunstschilders köj’ der noe, biej de dèirde generatie, trechte vuur oene kapotte schoone. Astebleef neet àmoa teglieke, want dan möt de goeie man der kast’n biej zett’n. Zô zeej’ mà wier det er altied nog mèugelijkheed’n blieft, um oene vertrouwde kisjes een niej lèèm’n te bezörg’n. Trouwens, ôk àj’ zô mar is de Aalpolsweg noar boam’n riedt is het meer dan de meuite weert. Het blif één van de môôiste weggetjes diet Hoolt’n rieke is.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
