De vakààntie zit er op en het lèèm’n van alle dag geet wier veerder. Wiej hebt genött’n van het làànd van de “Eeuwig zingende busse en de wèèiende wind um de rots’n” Noorweeg’n, ech de meuite weert, mar àj’ uut wilt röst’n möj’ neet met de busse. Het is tien daag’n làànk vrog ter uut, kilometers maak’n en geniet’n. Dikke 4000 kilometer in 10 daag’n, mà dan zeej’ ôk wat en ie komt machtige môôie lèu tèèg’n. Zô vaar’n wiej met Henny oaver de fjord’n, ôônder langs de prèèkesteule. Onvergettelijk môôi, met onvergettelijk môôi weer. Henny, een mèènse van een joar of viem’nzèumtig. Zie was geboor’n in de wildernis van Staphorst. Nôh doar was neet völle meer van te mark’n. Zie preut onvervalst Zuud Afrikaans. Gen wôônder, in 1963 was ze met eur man het avontuur an e goane in Wilderness, in een hèèl àànder Zuud Afrika as waw we noe kent. Mar ôk noe is ter nog neet de welvaart die we hier hebt. Ôk tut op ’n dag van vandaage hebt ze ’n hèèl’n dag duur gen elektrisch en vaake zit ze in de keulte. Zie geet er neet ôônder gebukt. Intèèg’ndeel, zie was hèèl gasvriej en binn’n de kortste kèèr’n was de hèèle busse uut e nèudigt um noar Zuud Afrika te kômm’n. Zelf was ze vanuut det veere làànd op visite biej eur zuster in Meppel en maak’n ze met mekaar disse rèize noar Noorweeg’n. Zô stun ze bienoa an de ààndere kàànte van de weereld en kon het gebuur’n det ne Hoolter Kohaan’n vuur eur het “Oh breng mij terug naar die ouw Transvaal” oaver de Noorse fjord’n leut galm’n. Het lèèvern nen uutnèudiging op vuur de Hollandse club in Afrika en de plattelandsvrouw’n in Meppel. Meppel was miej te veer, mà vuur reiskost’nvergoeding noar Zuud Afrika, nem ik de uutnèudiging nog in beroad. In ne kort’n tied kriej’ nieje kontakt’n met lèu uut hèèl Nederlàànd. Ik môche ne feyenoordsupporter vuurzing’n wat het mèuiste was van Amsterdam. Ongelèuflijk, hij kon ’t neet metzing’n. Noe zal e wà verdreetig in een een heukske zitt’n, noa die afknappers diet ze van PEC en Twenthe hebt e had. Dan ons Jos, ne môôie jonge vrouwe uut Helmond. Het ies was drek e brökk’n, toen ‘k eur kon vertell’n det de voetbalclub Mulo was en de carnavalsvereniging, Olum. Binn’n de kortste kèèr’n blek det eur moo nog e vriejt had met bekèènd’n uut Hoolt’n. Toen de tien daag’n op ’n èine leup’n haw we de Zuudafrikaanse versjes der wier good in zitt’n, “Je moet nie huil nie, je moet nie treur nie, die Stellenbossche keerls die komt wier”. Het was môôi in Noorweeg’n, mar iedereene was ôk bliej um wier op huus an te goan. Henny uut Staphorst zit ôôndertuss’n wier ôônder “die groene doringboom”, biej eur huuske in Zuud Afrika. Wie wèèt, zeuke wiej eur doar nog wal een kèèr op, het is mar elf uur vleeg’n, zeg ze.
Wis en waarachtig,
De Vèèrkàànte Viefkop
