Reuien

Zô mar in één kèèr hè ‘k det woord in mien hèufd zitt’n en het gekke is, het geet er neet wier uut. Toch mö ‘k hèèl deepe grèèm’n, vuurdet er wat noar boam’n kump en ie könt oe ofvroag’n of het àmoa wà woar is. Één dingk is vaste, wiej leup’n wà vaake stillekes met striekheultjes op zak. Ôônderweg noar de slager, den wônn’n biej de grôôte poorte, kwam ie akelig kort langs den spoorwal. Den wal was hèèl geschikt um of te reui’n, mà het was geveuirlijk, duur de trein’n diet er langs gung’n. Stoomtrein’n nog. Wiej leer’n vlak an de liene at ze der langs donder’n, ne grôôt’n rôôkpluum achterloatend. Een klein veuirke môs könn’n. Of en touw leup het uut de hàànd en stun den hèèl’n spoorwal in de fik. Of kwam det noe van de vonk’n, diet van den trein ofkwamm’n? Nee völle better kôj’ het brook in goan. Lekker bràànd’n langs de Botterbekke. Met mekaa zörg’n ie der vuur, daj’ het vèur in bedwang heul’n. Zô of en touw stun de wind rech duur ’n slôôt en gung de vlamm’n met oe op de löppe. Was e wiej noe zukke pyromaan’n? Het zal wà, ok het roewe veeld achter biej ôôns op ’n beelt heiw we wal is hèèmoal of e bràànd. Netuurlijk, de ôôld’n kwamm’n wà kiek’n op hôôge beene, mà dan was het kwoad al e wes. Het zat er à vrog in, want ôk vaa en opa bràànd’n de slèutjes langsde wèire wal is uut. Ie könt oe det in diss’n tied neet meer vuurstell’n. Binn’n de kortste kèèr’n heij’ de brandweer en de plietsie op ’t dak. Het is gauw wier zô veer. Poas’n. Het was vuur ôôns het begin van fikkies stokk’n. De ôôle autobäänne wörd’n ôônder biej het poasvèur in anbouw à vaste an e stökk’n. Ie blèèm’n der môôi warm biej en het bràànd’n as ne fakkel. Grôôte zwarte rookwolk’n trökk’n der oaver de Haar noar Hoolt’n.. Wiej vermaak’n der ôôns wà, doar achter op den Vlèèrdiek. Het Hoolterbrook zag ter in die tied nog kleinschalig uut, àmoa kleine weirekes met singeltjes en slèutjes, ideaal um te reui’n. Met piene in ’t harte dèènk ik nog wal is trugge an die tied. Ik kenne ze nog, al die kleine perceel’n met naam’n as Klôômps làànd, Hofmans làànd en het kleine läänneke. Het is gek, à’k ter langs kômme, dèènk ik ter vaake an trugge. “Jongs houwt det vèur uut, straks heij’t neet meer in de hàànd.” In disse tied àllèène mà hoolt biej de poasvèur’n, duuzend moal meer règels, mà nog altied hebt de jong’n der schik an. Reuien is ter neet meer biej, der is ôk völle minder roewighèid um de weid’ns. Alles wördt op uur en tied netjes weg e mèèit. Reuen, hoevölle bint er nog diet wèèt wat het is. Ik leer’n het nog van mien vaa, mà det was nen ààndere tied.
Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.