De leste joar’n wà ‘k ‘m neet zô vaake meer tèèg’n e kömm’n. Zô of en touw zag ie ‘m op ne verjèurdag. Neet daj’ der noe ech völle met proat’n, hij zèè nôôit zôvölle. Proat’n leut e an ààndern oaver. Hij lustern en genöt op ziene menèère. Ie zagg’n det te neet het makkelijkste lèèm’n had. Meedelien’ kôj der ôk neet umme hemm’n. Hij kèus doar zelf vuur. Hoewà, hèèmoal vaste köj’ det neet wèèt’n. Hij wörd’n misschien ôk wal e vormt duur de gebuurteniss’n um ‘m hen. Zien jungste brèur stapp’n vrog uut’ lèèm’n. Det grep ‘m an. Joar’n làànk blèève Rembrandt in al zien glorie, met ziene môôie wapperende lange maan’.
Vuur vèèrtien daag’n trugge zag ‘k ‘m nog. Nog altied hat te det lange hoar. Het golv’n neet meer. Het lèè dunne langs zien gezichte. Het was ôk neet meer den keerl van vuur twintig joar trugge. Hij zag ter mèu en ôôld uut vuur ’n mèinse van net in de vieftig. Het zôl de leste kèèr weer. Ofgelôôp’n wekke krèège ne berèurte en het zag ter slech uut. Hij wus zelf ôk det het neet good gung. Een paar daag’n later sleupe vuurgood in.
De allerèèrste kèèr dà ‘k ‘m zagge, was op ne verjèursdag, vuur ’n joar of twintig trugge. Ne môôi’n jong’n keerl, roew, met ne machtigen bôs zwart golvend hoar, doar kôn Rembrandt van Rijn ne pu-nte an zoeg’n. Den naam krèèg e drek van ôôns met en vanof die tied hèw w’m ôk neet meer ààns e neumt. Hij was nen ech’n vriejgezel. Hij gung zien eeg’n gàànk. Noe möj’neet dèènk’n dette schilder was, nee hij was uutbeender. Tuss’n het slachtersvolk vunne zien schik. Hij trök zich van de hèèle weereld niks an. Hij drunk en zô kwam het ôk det te neet meer baas was oaver zien eeg’n lichaam. Hij wol het zô. Ie mônn’ ‘m neet ankômm’n met rèègels en gezag. Hij had zien eeg’n rèègels en drèug’n humor. De lèu um ‘m hen heur’n ie zegg’n, het was ne môôi’n keerl, ie kônn’ met ‘m lach’n. De femilie had ter mangs wark met. Rembrandt blèèf Rembrandt, met ne lach op zien gezichte nam me ofscheid van disse weereld. “Wie dut miej wat, wie dut miej wat, wie dut miej wat vandaage.” Zô was ziene menèère van lèèm’n.
Noe hèw we àmoa in ôôns lèèm’n wà ne Rembrandt. Mèèns’n, die we neet zô vaake zeet en toch kent. Noet de decembermoand vuur de duure steet is het wier de tied um juus biej disse lèu èèm’n stille te stoa. Èèm’n een kaartje of wat dan ôk, èèm’n loat’n wèèt’n daj’ ze ’t allerbeste wèènst, èèm’n loat’n veul’n, daj’ ze neet vergett’n bint. December, de mèuiste moand van ’t joar. Ie zeukt de warmte, met Sunterkloas, de Karsdaag’n en ôôld en niej. Rembrandt geet miej duur de gedach’n. Hij slöp zien’ sloap. Het lèèm’n geet vedan. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
