Kômm’nden zoaterdag kump de drei’nvèèrtigste e biej ’t Bôônte Peerd uut ne dèuze of wördt e,op wat vunne meniere dan ôk, te vuurschien e tèuvert. Het môôie van Prins Carnaval van Kèunedarp is, dette ’n eenigsten is. Det köj’ van Sunterkloas neet zegg’n. Netuurlijk doar bint wà Prins’n van de Knetterzoepers, de Toga en de Hazelnootridders e wes, mà doar is mar eenen Prins van Kèunedarp. Doar wördt à wier fanatiek op e gokt en de opbrengst doarvan geet dit joar noar de skoole in Splôô. De kenners bint ter dan ôk van oavertuugt, det dit joar wier ne Splôôder de carnavalscape um de schoolders krig. Wiej wacht het of.
Det het carnaval in Hoolt’n zunne vaste plaatse hef e krèèg’n, is hèèl bezunder. Het is te dàànk’n e wes an Eddy Vincent, Tox en’ Leermeester, supporters van de Rôôdzwatt’n, diet wal heul’n van een feesje. De kastelein van ’t Anker wörd’n, in 1968, ’s oamds laate, biej Toon Brands op de brulfte, beneuidert en vuur det te der arg in hat was e beneumd tut Prins Waterjan den eersten. Noe möj’neet dèènk’n det det zô uutgebreid was as vandaage an’ dag. Nee, het was màr één’ zoaterdagoamd biej Amicitia. De èèrste Prins was een man van wèinig woord’n. Hij oopen’ ’n oamd en sprök “En noe zoep’n.” Det was noe net woet de notaabeln uut die tied zô bange vuur wadd’n. Duur zukke feest’n kwamm’n de jeugd an’ dràànk. De jonge lèu dèud’n der weinig op uut en genött’n van de èèrste optreed’ns van de Hoolter artiest’n. Den allerèèst’n Prins krèèg al een eeg’n carnavalskraker met. Jan Oosterkamp kwam op de plàànk’n as Berend Willem Dapper met de kraker “Ja zo’n aardig-aardig-aardig-aardigheid.” Het wördt vandaag an’dag nog wal is e zung’n. Met het ôônderstoande couplet krèège de lachers op ziene hàànd.
Gezellig carnaval vieren, zijn meisjes op gesteld
En menig meisje vindt ook, met carnaval haar held
Doch kort na deze stonde, zit menige jonge meid
Aan het wiegetouw te trekken, da’s het eind der aardigheid!
Det Hoolt’n carnaval heul op zien eeg’n meniere en tied, kwam het beste noar vuurt’n toen ze in die beginjoar’n carnaval heul’n, toen het hèèle zuud’n al in de vast’n zat. Het maak’n niks uut. De wille was ter neet minder umme. Det wörd’n à rap ààns. Het was Prins Johan Frans van de Noordenberg, diet in 1972 noar börgemèister Enklaar gung, um te vroag’n of e de prins wol ontvang’n op ’t gemeentehuus. Zô is ’t gebuurt, Jehan van Geenhuuz’n kwam, op ziene eeg’n boot, noar ’t gemeentehuus en bèui de de börgemèister het komplan an. Het was het begin van het komplan en machtige môôie waag’ns diet, joar in joar uut, duur Hoolt’n trökk’n. De èèrste joar’n wadd’n neet de makkelijksten vuur de Fienpreuvers, mà noe in tweiduuzendtiene steet hèèl Kèunedarp achter de nieje Prins, wiet het dan ôk wördt.
Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
