Vrog in ’t vuurjoar van 2012 is e störm’n, 91 joar ôôld. Iedern vriejdag kwam Ineke ter Maat biej ‘m vanuut de zörg. De allerèèrste kèèr vreug e à, bliej koffiedrink’n? Jan Albert Podt blek ne môôi’n verhaal’nverteller te weer. Met het verlôôp van de joar’n bint er, biej de verhaal’n, verschèid’n komm’n koffie noar binn’n e warkt. Het was altied gezellig. Nem ie nog ’n koekje, dan nem ik ter ôk nog ééne en dan begun e. Netuurlijk oaver vrogger en mangs vertell’n ne wekke later wal is hetzelfde verhaal. Het blèèf môôi, ’n stool wörd’n dichte biej e schèum’n en dan begun Pots Jan Alb. Hij nam oe met , noar ôôle tied’n.
Hij vèur’n met het peerd in de sjees van zien vaa noar Hoolt’n. Hij was gek van peerde. Det hebt die Pödtjes àmoal in ’t blood zitt’n. Zô vèur’n e met zien vaa, met geweeld, oaver de Dèimterweg. Vlak langs die grôôte Amerikaanse eek’n. “Vaa kroept mà dichte tèèg’n miej an en hôôlt oe good vaste.” Het kraak’n der langs hen en het was een wôônder det ze hèèl oaver kwamm’n.
Netuurlijk gung het ôk wal is hèèmoa mis. Zô as die kèèr, toen het peerd op hol sleug in het Beuk’nlaantje. “Ik was e de pette kwiet en het peerd kwiet.” Het peerd wörd’n wà wier e pakt en zô môs Jan Alb, zôônder pette wier op ’n Waterhook an.
Jan Alb zat vol met ondèug’nde. Vaake mônn’n de buur’n het dan ontgeeld’n. Zô kröp e ôôit biej de ôôle lèu van Tôône op ’t kokhuus en mikk’n ne suukerbiete duur ’n schorssteen op de bosemplaate. Die ôôle lèu wuss’n neet hoe z’t hadd’n. Zie schrökk’n zich lam. Jan Alb en die ààndere börsels leer’n krom van ’t lach’n.
De hèèle buurte kwam biej Jan Alb an de buurte. Zô kon ’t gebuur’n det Oarns de peereköttels um de kop hen vleug’n, net at ze an de koffie zatt’n.
Het heul neet op. De kèuntjes castrèèr’n, dèud’n ze nog zelf. As ’t zô veer was dèè Jan Alb de bällekes in ne puntbuul. Den wörd’n netjes mill’n op de weg e leg en dan mà wach’n tut det er ééne langs kwam um te zeen wat vukke snoepjes of ter wà neet in zatt’n.
In ziene jonge joar’n kwam Jan Alb völle biej Kaman. ‘N ôôld’n Meriens leer ’n ‘m vanals, mà neet völle goods. Ôôit kwam der biej Kaman een ôôld mèinse op visite. Meriens had er neet völle met op en vertell’n an Jan Alb; “Det mèinse, doar heij’ niks meer an. Het eenigste waj’ der nog met könt, is nen ôôld’n bôôn’nstok in de kôônte stekk’n en as vôôgelverschikker in ’n karss’nbôôm hang’n. Ja, de tied’n wadd’n ààns as noe. Zô kon het nog gebuur’n det Kôôpmansgerritjemeuje nog kwam vroag’n of ze vuur vieftien cèènt een betje melk kon krieg’n. Volg’nde wekke vertelt Jan Alb wier veerder. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
