Iedern männ’n kwam Jan Alb, op weg noar schoole, biej Nöttebôôm langs. Het kwam wal is vuur,det ze die leeve man gen goei’ndag zèèd’n. Nöttebôôm bell’n dan de schoole en vertell’n de mèister, det de wichter ‘m gen goei’ndag hadd’n e zeg. ‘N volgenden dag zèèd’n ze àmoa goei’ndag. Goei’n männ’n, peer’nbôôm, proem’nbôôm of karss’nbôôm.
In ziene jonge joar’n wark’n Jan Alb biej Hengelveeld. Hij hef doar völle leert. Biej Hengelveeld vreug’n ze ‘m of zich op wol offern. Hij zèè, “Ik zal mien beste doon, mar miej opoffern, det doo ‘k drek nog neet.”
Netuurlijk kek Jan Alb noar de mèikes. Hij had een èugje op de dienstmeid van de Knikkerjonge. Hij krèèg verkèèring met Dina. Neet völle later môs e biej zien vaa te biechte, det e met Dina noar ’t gemeenthuus môs. Hij zag ter onmeunig tèèg’n op, mà hij kon neet ààns, want Dina krèèg een kind. Vaa was ter neet rouwig umme en zèè, ie könt hier môôi in ’n Waterhook bliem’n.
In de oorlogsjoar’n vriej’n Jan Alb dus in ’n Bèusebarg. Hij tröf ’t, want ôk zien kammeroad had doar een dèèrntje. In ’n oorlog fietst’n ze verschèid’n kèèr’n met mekaa wier op ’n Diekerhook an. Het wadd’n àmoa zààndwèèg’n, ’n peerdespoer met een smal fietspad der neuist. Verlichting môch ie neet hemm’n. Nog arger, ie môch’n hèèmoa neet buut’n weer. Zô kon ’t gebuur’n det ze op de Aaltinksweg, net vuurbiej Keizers Willem in ’t pikkeduuster, nen anrieding krèèg’n, met ne jonge den ’t noar ’n Diekerhook hen vriej’n was e wes.
Jan Alb hef geluk e had in ’n oorlog. Biej ne razzia wörd’n hij duur ne Duutser ontdekt in ’n hèuibarg. Diss’n Duutser drukk’n het hèui gauw wier trugge en leut Jan Alb zitt’n. Hij had den keerl noar ’n oorlog nog wal is geerne ne kèèr wier will’n zeen. Het môch neet zô weer. De tied gung vedan en zo zat e is met zien zönneke Arie biej de kapper. Zie mônn’n beire e knipt word’n want Arie môs noar schoole. “Zo”, zèè kapper van Geenhuuz’n,”dan mör ie der ôk wà vrog uut. Kön ie wal op de klokke kiek’n, hoe laate of ’t is?” “Kiek’n kan ‘k wà, mar ik wèète neet, hoe laate of ’t is”, zèè Arie.
Vanals belèèm’n e met ziene wichter. Diederik hat e zô geerne biej huus will’n hôold’n um te boer’n. Op nen oamd zag e Diederik der stillekes tuss’nuut sliepstatt’n. Het eenigste wat e nog zag was het achterlech van de fietse, den op Kaman an gung.
Het allergekste was e met zien dochter. Het was Bertha vuur en Bertha achter. De baakster, gewoon één van de buurvroole, wol mooder Dina vuur ’n gek hôôld’n en zèè biej de geboorte van de dèèrne,det het ne jonge was. Mooders had à lang e zeene det het een mèike was. Zie wadd’n der merakels bliej met en klapp’n van bliejschap in de hàànne, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
