En of det noe opa is of opoe, dut er neet touw. Àj’ ôôld genog bint um det met te krieg’n, verget ie het van oe lèèm’n neet wier. Van de wekke môs ik ter op ne begrafnisse an dèènk’n, want het lèèm’nsrad drèèit steuirig vedan. Buut’n was het môôi weer en stun e wiej te geniet’n van de vuurjoarszunne, um èèm’n later met de nèuze op de duustere kàànte van het lèèm’n te word’n e drukt. Gedach’n vleuig’n trugge noar èind joar’n vieftig, ’n dag det de ôôle opa weg wörd’n e brach. Hôôge op ne grôôt’n hookpoal kek ik oaver ’n kààmp noar ’n lest’n gàànk van de man diet, in mien ôôg’n, stokôôld was e wörd’n. De wichter wörd’n veer e heul’n van de dôôd, dus hè k ‘m gedach, doar boam’n op den rikkepoal. Nèèng’ntachtig en noe, dikke vieftig joar later, wörd’n der wier nen opa vôt e brach, viem’ntachtig. Het kump nèuider, nog twintig joar. Ie lustert noar het lèèm;nsverhaal. Ie dèènkt trugge an de môôie daag’n diej’met mekaar hebt e had. Ie möt altied de zunnige kàànte van de stroate kiez’n, zèè ’n vuurganger. Det is een wies woord, mar ie möt er wà rekkening met hôôld’n det de zunne drèèit. Aj’ det neet meer in de gaat’n hebt, kôm ie vanzelf in de schaa trechte en zeej het verdreet um oe hen. Éénmoa buut’n geet het lèèm’n wier vedan, gen schaduw te bekenn’n. De knöppe van de bèume stoat op knapp’n, de oavergeblèèm’n aardbeiplàànt’n schreeuwt um andach. Oaverà zeej het bleuiende hoolt.. Het grös möt word’n e mèèit en de mes möt op het làànd. Het gif lèèm’nskrach en vuur dà ‘k ter arg in hebbe, hè ‘k mesvaalt leuig en ligt de hèupkes mest in de wèire. De buur’n vèurt het sneuihoolt noar ’n Poasbult. Nog ne goeie wekke , dan geet de fik ter à wier in. De energie stroomt oe duur de hoed. Poas’n, eier ett’n, poasvèur en lekker met de hèèle femilie biej mekaa. Netuurlijk dèènk ie op zukke daag’n an de lèu, diet er neet meer bint. Mar in gedachtig diezelfde lèu, möw we ôk kiek’n noar het verniejende, zeuk’n noar de zunnige kàànte van het lèèm’n. Èèrs nog Palmpoas’n, een haantje op ’n stökske, buxustäkskes, in e stökk’n, op de rugge en in de kôônte, met ne riege poaseijkes um ’n hals. Netuurlijk kump doar biej nog een net vol met sinaasappels en eier, met hèèmoa boam’nop een ei van zuukelaa. Zundagsmänns met oen haantje op opoe an en dan krèèj der umwiel nog wal iets biej in ’t netje en ’s middags eierkuul’n met de hèèle buurte,
Palm, palm poasen, loat de koekoek roazen.
Hei Koerei
Één ei is gen ei, twee ei een half ei,
Drie ei, een poasei.
Palmpoas’n, de zunnige kàànte van de weg zeuk’n, “Ôh when de Saints go marching in”, môôie tied’n, um nôôit te vergett’n, wis en waarachtig neet.
De Vèèrkàànte Viefkop.
