Op heultjes met oranjelint’n

Van de wekke kwam ik oaver ‘n darperdiek Hoolt’n. binn’n. De Noordpool was lös. Ik had ’t à wal e heurt. Het begun te dôôi’n en iedereene môg ter doarumme vuur niks in. Arg drôk was ’t neet, toen ‘k ter langs kwamme. Hèèle koppels jonge lèu, diet achter mekaar duur rondjes trökk’n, hè ‘k neet e zeene. Mooders met kinder, netjes in trainingspakk’n genött’n van det hèèle kleine betje winter. Zôll’n de school’n ôk iesvriej hemm’n e krèèg’n, zat ik miej of te vroag’n. Schoolkampioenschapp’n, doot ze det nog wà? Och ja, alles verààndert, zelf bin ‘k ôk neet meer zun ne fanatiek’n schaatser. Één kèèr in huus zeuk ik een fotootje op uut 1963. Ja doar stoa ‘k nog op de heultjes met de oranje lint’n der in. Ie könt zeen det het starvenskoold is. De giezel hè k op mien’n trui zitt’n. Het steet wà stoer, op gymmestiekschoone, Noorse woll’n oaver de bokse hen en zo drèèj’n ie de rondjes oaver de Noordpool. Een joar of tiene eerder wà ‘k met vaa noar fiets’nmaker Gert van ’n Bos e wes vuur een paar nieje schaats’n. Aarige vrouwe, ziene vrouwe Dina, wiej krèèg’n der vaake een koekje. Wiej woll’n net zo hard schaats’n as Kees Broekman en Jan Pesman. Nieje heultjes, van hôôge Noor’n had nog gen mèinse e heurt. Één van de èèrste dinge die we in huus leer’n was zelf de schaats’n onder knupp’n, want ie möt neet dèènk’n det vaa altied met gung. Ie mônn’n oe à rap àllèène redd’n. Det völ op de iesbaane nog neet met, vaake haj’ de hàànne zô onmeunig kôôld, daj’, met oene kleine vingertjes gen ne strik meer konn’n maak’n.. Môôie oranje lint’n, ie mônn’n nog wal iedere kèèr niej’n haal’n biej den ôôld’n fiets’nmaker. Wiej hadd’n as vuurdeel, daw we vlak biej de iesbaane wônn’n. Broer van Sens, de baas van de Noordpool, zèèr ôôns dat, aw we woll’n schaats’n, daw we dan zelf de baane schnèèvriej môss’n maak’n en zô waw we mangs à vrôg an ‘t schnèèschoem’n. Veer vuur de tied van Ard en Keessie en Henk van de Grift strôômpeld’n wiej à rôônd oaver de Noordpool. Vaa zat oe op de kàànte teeg’n de wal an en bund oe de schaats’n ôônder. Ãj’ in de beene kwamm’n haj’ de kôônte à nat van de gesmeult’n schnèè. Een klein kwartèèrke krabbeln ie op de midd’nbaane, woet oe iedere kèèr die kunstschaatsers wier vuur de veute schaats’n, dan met gevoar vuur eeg’n lèèm’n de buut’nbaane oaverstekk’n, want de grôôte keerls kwam met geveuirlijke hooge snelheed’n duur de buchte hen zeil’n. Mar àj’ biej de warme zuukela van Broer woll’n kômm’n môs ie wà. De zuukela redd’n oe neet meer, de keulte had vat op oe e krèèg’n. Ie höng’n de oranje lint’n um de nekke en dan, oaver het Klôômps pad, rap op huus an. Biej moo was ter ôk altied nog wà ne komme kekouw. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.