Tèèg’n swoorig griep ik vaaker de fietse as eerder. Det kump umdè ‘k noe nen elektrisch’n hebbe. Dè ’s môôi man. À ‘k achter oaver ’t Brook hen trèè, hè ‘k een good geveul, det doar gen industrie is e kömm’n. ‘N èineke veerder kump miej ne hardrieder vuurbiej sjeez’n. Honderd meter veerder dut ’t wier hèinig an. Miene fietse geet vol op stoom en binn’n de körtste kèèr’n zit ik ter wier achter. Ôônz’n Joop Zoetemelk krig det in de gaat’n en zet er de meters wier in. Ik zee ‘m in volle vaart oaver het viaduct pèèz’n. Loa mà goa. Hèinig an, dan zee j’ völle meer. Biej de Ôôle Bekke kriej’ nog èèm’n wier het geveul van de Sallandse Landweerd. Ie dèènkt trugge an de tied, daj’ der met oe dèèrntje in ’t grös lèèg’n. Doar is völle veràànderd. De kleine wèirekes, met hooltsingels rôôndumme, bint à joar’n vôt. Van de veert’n kiek ie op de nieje febriek’n van Hoolt’n. Ik buuge of en drèèie ’n Toldiek op. Gelukkig is den weg noe hard. In de tied dà ‘k der de kràànt’n rôônd brache biej ’t Nös en Làànvers wadd’n het àmoa van die modderwèèg’n. In ’n duuster völ ie kèèr op kèèr van de fietse, umdet oe ’n dynamo van de fietse slipp’n op’n bàànd. Ie zagg’n gen hàànd vuur ôôg’n. De naam’n van de lèu ken ik nog, Malo en de Boer. Zie wont er à lange neet meer. Kaatje nog wà. Vandaage wi ‘k op de Poppe an, dwars duur ’t Grolàànd. Lèège grôônd, gen wôônder det ze doar de Doomelaar an ’t uutgrèèm’n bint. In de veert’n lig het ôôldershuus van Jan van ’n Bles. Zôl Polgait er nog stoan. Vuur dè ‘k ter arg in hebbe, rie ‘k tèèg’n de uutlôôpers van ’n Zoerbarg en de Borkeld an. Rechts lig de Poppe. De vark’nwaag’n steet er neet meer. Dit kèèr neet anlegg’n. De klèine kruussing met de weg noar de Borkeld is noe ne grôôte rotonde. Het boerderiejke van Snorrewind is verààndert in ne manege en èèm’n veerder, wier gen vark’nwaag’n, Bernard van de Bèè. Ik kenne de huuze nog wà, Hanna van Zwèèr en in de veert’n Lammers en de Koekoek. Veerder geet het tut dè ‘k wier tèèg’n de A 1 an komme. Net er oaver hen, doar zee ‘k het stoa, Meutgeertsweg. Hoe vaake bin ‘k ter wà neet hen e kömm’n. Ne bospad, meer was ’t mangs neet. In één kèèr stoa ‘k ter vuur, het ôôldershuuske van opa, Weeld’n Töns. De ôôlde oppo hè ‘k nog e kèènd. Het dut miej wat. Het zag ter neet zô ôôld en armeunig uut, as det het vrogger was. Netjes in e voogd en hardighèid um ’t huus. Gauw èèm’n ne foto en dan den ôôld’n pad wier duur. Het lag ter nog, gelukkig was ter toch nog iets oaver e blèèm’n van vrogger. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
