Oorlog

Al tied’n wadd’n de suldoat’n in Hoolt’n gemobilisèèrd. Zie hadd’n nog een luuz’n lèèm’ntje, mà det zôl rap verààndern. Het weer was zunnig, twei daage vuur Pinkstern. Op tien mei, 1940 begun vuur Hoolt’n ne verschrikkelijke tied. De Hoolter stunn’n vol ongelèuf langs de weg te kiek’n. ’N ôôld’n Geenhuuzen had het e heurt op de radio: “Lèu het is zo wiet, de moff’n kômt er an.” Doar was paniek en ongelèuf, ôônze suldoat’n trökk’n zich trugge uut Hoolt’n. De Hoolter blèèm’n achter met de schade van opgebloaz’n bèume en gebrökk’n glas. Het begin van het eine. Hoolt’n zôl nôôit wier word’n zo as het was e wes. Het was mà good det ze nog neet wuss’n wat vukke verschrikking’n of ter de kômmende vief joar àmoal zôll’n gebuur’n. Lèu môss’n in één keer besliss’n wat ze mônn’n doon, zôônder te beseff’n det ze det met de dôôd kônn’n bekôôp’n. Ôk in Hoolt’n wörd’n der drek à verzet pleegt tèèg’n de Duutsers. Doar stun ne trein met zwoar materiaal in Riess’n. De spoorwegkeerls oaverlegd’n met mekaa hoet ze den kônn’n tèèg’n hoold’n. Uuteindelijk haald’n ze ne wissel uut het spoor, zôdet e der neet meer oaver hen kôn. Het môg neet help’n. De trein kwam oaver de àànder baane noar Hoolt’n. Kennelijk was ter toen à verroad in het spel, want ploegbaas Van der Meulen wörd’n van huus op e haalt en met het pistol op de börste môs hij den wissel wier in orde maak’n. Oaverà heur’n ie ontploffing’n. Vanuut het Ôôst’n kwam het alsmà dichterbiej. In Hoolt’n en an de Dèimterweg wörd’n grôôte bèume oaver de weg hen e leg. Het was onbegunn’n wark, de oavermach was te grôôt. Hoolt’n kwam ôônder bezetting, zôônder det er e vöch’n was. Die gevecht’n wadd’n veerder op biej ’n Grebbenbarg. Het brach uuteindelijk de capitulatie en het verdreet noar Hoolt’n. Zèum Hoolter wadd’n der snèuvelt vuur de verdediging van ôôns làànd. In die èèrste daag’n noar den inval wörd’n het snel wier röstig in ôôns darp. Het lek ter op det het lèèm’n zien’n normaal’n gàànk gung. Het zôl àmoal zô ààns goan. Pinkstern steet wier vuur de duure. Meer as zèumtig joar heiw we à vrea in ôôns làànd. Toch bint de lèu bange en onzeker. Doar is völle onröste. Bomanslaag’n, oorlog, vluchteling’n, discriminatie, onbegrip en onrech. Woer goaw we met mekaar op an? Is dit de nieje tied? Suldoat’n an de grèènze met Ruslàànd. Nederlààndse allochtoon’n diet hier met kiekt in ôônze tweede kamer. De Nederlààndse premier diet zeg, daw we ôôns neet anpast en meteen ne loage bagger oaver zich hen krig. Het wördt ne hôôp leu àmoal völs te völle. Loaw we met mekaa de röste bewaar’n en hopp’n dat de lèu die we kèuz’n hebt de juuste dinge doot. Det geeldt vuur noe en vuur oaver een joar at de verkiezing’n wier achter de rugge bint. Loat het lèèven in Hoolt’n vedan goan in röste en vrea.
Wis en waarachtig.
De Vèèrkaàànte Viefkop.