Naar weer, biw we eindelijk of van det winterweer, hèw we niks aans as maaiem. Beesteweer, waterkôôld. Ie zet oe in’ stool en loat oe gedach’n de vrieje hàànd. Dan veuilt het ôôge op de schilderieje, as herinnering an de viem’ntwintig joarige brulfte van opoe en opa. Vanof 1945 höng het vuur’n bozem op de kökk’n biej opoe. As de kachel rôôdgleunig stund, vlèug ’n rôôk in kringels um die schilderieje. Noa, det het zô’n viem’ntwintig joar biej mien vaa en moo höng, op nen ereplaatse boam’n de kamerduure noar de delle, hänk ’t à wier een joar of wat biej ôôns vuur’n schossteen. In één kèèr kwam het bie miej op det, ak ter as kind lange noa kekke, het net was of ter kipp’n noar boam’n leup’n, langs de roggeoar’n, diet ter op stun’. Wà ‘k ôk prebèèr’n, ik krèège die kipp’n neet meer in beeld. De kinderlijke gedach’n war’n vôt. In één kèèr môs ik dèènk’n an een paar ààndere schilderiejkes, diet nog altied in Hoolt’n in’ café hangt. As kind kek ik doar wal is noa. ‘S mäns tèèg’n uur of tiene stapp’n ik biej opa vuur op de melkfietse. Vuur op de stange hat te zunne hoolt’n klos e maakt. Doar binn’n in zat kràànt’n pepier. Det was tèèg’n ’t beschadigen van de stange. Normaal hatte doar de melkbusse opstoan, mà dit kèèr môch ik vuur op stange met noar darp hen ofrekk’n. Ie kônn’ der hèèl veilig zitt’n tussen die grôôte arme en ie krèèg’n gen las van zeere bill’n. An ’t èine van ’t joar wörd’n der in die tied of e rekk’nt en nao een paar uur gung opa dan wier op huus an, met ne flesse genèèver achter ’t buis. Ik verveel’n miej noar noa vief minuut’n à hatstekke dôôd. Dan zwarv’n ik duur het hèèle café en oaver de delle. Mien andach wörd’n e trökk’n duur een paar schilderiejkes diet ter noe nog altied hangt. Ik gunge hèèmoa op in die jachtafereel’n, diet ter op stunn’. De tied vleuig vuurbiej en ik kwamme wier op de wereld at opa zeer; “Jonge goaj’ wier met op huus an.” Het maak’n zun ne deep’n indruk dè ‘k, noa al die joar’n, die schilderiejkes nôôit vergett’n binne. Vuur ne wekke of wat trugge midd’n ôônder ’t carnaval kwam ik in det café an de proat met tweij jonge wichter. Zie verveel’n zich een betje en vreug’n miej of ik een verhaaltje wusse. Toen ‘k die beire doar zô zagge stoa, dach ik an de tied dà ‘k as kind met opa doar wasse. Det hèèle verhaal vertel’n ik an die beire ki-nder. Zie war’n één en al oor. Mien verhaal èindigen met de hoppe det zie oaver zestig joar nog met plezèèr kon’kiek’n noar die schilderiejkes en dan trugge dach’n an den ôôld’n keerl det eur doar, met de carnaval, oaver verteld had. Met plezèèr wörd’n ik wakker. Eff’n wà ‘k het hôônneweer vergett’n. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
