Ondèug’nde rôônd het Poasvèur

Doar lig à bes wat hoolt op biej de boake van ‘t Hoolterbrook. ’N grötst’n zal ’t wà neet word’n, mà de schik zal der neet minder umme weer. Dan kômt de poasvèur verhaal’n noar boam’n. Det allerèèrste vèur, van Soertje en de kesjott’n, dè ‘k zagge bràànd’n in de Geurd’n. De latere boakes, in de Haar, op de hèugte biej de Koetsier en later doar achter an ’n Vlèèrdiek, op de mèèst onmèugelijke plaatse, um uuteindelijk uut te kômm’n in de weire van Haring Ap an de Loarnseweg. Joar’n, met völle schik en onbezunn’n ondèug’nde. De gebuurteniss’n vleegt miej duur ’t hèufd. Met de waag’n boam’n van de Steen’n Bàànke of, woet de waag’n zich ôônderan vaste leup, tèèg’n de roggemiete an. Of toen die kèèr, toen we met dôônders geweeld duur ’t Rooie Darp vlèuig’n en ‘n ôôld’n van ’n Bos, met ne helgen kop, vuur de zôvölste kèèr de stroate schôône môs keer’n. Wiej zagg’n gen gevoar en het verkèèrszuultje biej het VVV kantoor wörd’n in één’n zôch, underste baom’n e jach. Wiej hadd’n mar één doel “Haarjödd’n boam’n.” Wiej vleuig’n met het peerd van de Koetse ôônder de klèine poorte duur. Volgens Jan kon det makkelijk en hij krèèg geliek. Hij vleuig ter ôônder duur, àllèène de vrach hoolt blèèf an de verkèèrde kàànte achter.Ôk heiw we ôôit het poasvèur van ’n Bèusebarg op e laai’n, biej Poalmans Herman op .n wal, umdet ze ‘m neet an môgg’n stekk’n. Waag’ns vol met broam’n, diet äns in ’n Zoerbarg wadd’n e kapt. Det zô ‘k noe mà neet meer doon. Het hèèle joar duur wadd’n de Hoolter kammereui, mà met Poas’n èèm’n neet. In ’n duuster kröp e wiej teeg’n de hèugte van de Aalpolsweg an, um te kiek’n ow we de boake van ‘n Noord’nbarg an konn’n stekk’n. In ôônze oaverwinningsroes banjern wiej met de platte waag’n rôôndum het poasvèur van de Koljödd’n, oaver de fiets’n hen. Het kon neet, mà het gebuur’n. Op de zoaterdag wörd’n de boake of e warkt duur ’n ôôld’n Tuller en Haring Ap. Nèèngtienhonderd en nèèng’nzestig. De jury wörd’n welkom e heet’n duur Broer van Sèèns, met bier en kloare borrels. Vuur de èèrste kèèr wun de Haar de èèrste pries. Het wörd’n één grôôt feest. De hèèle buurte was uut e leup’n, de genèèverflesse gung van hàànd tut hàànd, jonge dèèrntjes wörd’n vuur de èèrste kèèr drôônk’n en de biertjes gung’n der in as Gods woord in nen oolderling. Het verdeen’n àmoa gen schôônheidspries, alhoewel daw we den ôk verscheid’n kèèr hebt e wunn’n. Met plezèèr dèènk ik ter an trugge en ankômm’nden zoaterdag is ’t wier zô wiet. Wie geet er winn’n, wie hef ’n mèuist’n. Het maakt neet uut, het belangriekste is, het met mekaar iets vuur mekaa krieg’n. Zoaterdag dan zöw ’t wèèt’n. Ik hoppe oele tèèg’n te kômm’n biej de kuuring. Ik zal der ’t goeie pak vuur antrekk’n, want de Hoolter poasvèur’n möt bliem’n, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.