Het is nog ne hèèl’n zit doar op ’n Canadeez’n karkhof. Wat det betreft hef prinses Margriet een makkie. Zie kump um elf uur en is noar twei uur as èèrste wier weg. Zelf zit e wiej um nèèng uur al in de busse en een kwattèèr later op de grôôte tribune. In de veert’n heur we doedelzakk’n. Doar is genog te kiek’n. De buss’n riedt of en an en um elf uur bint er vèèr en half duuzend mèèns’n biej mekaa. Vuur det de plechtighèid begint, möj’ het petje al ofnemm’n vuur al die vriejwilligers, honderden, van parkèèrwacht’n tut begeleiders op ’n karkhof zelf. Grôôte klasse. Dan wördt het elf uur en goaj’ àmoal in de beene vuur de eregast’n. De tied wördt vergett’n. De kinder lèèst het gedicht, “De treinfluite”, vuur. Het wördt miej al een betje nat um de ôôg’n, à ‘k die fluite heure.Het begin van gruuwelijk völle narighèid, op weg noar de eeuwighèid. Miene ôôg’n kriegt gen tied um drèuge te word’n, as HMV het “Oh God die droeg ons voorgeslacht,” oaver ’n Barg löt klink’n. “The last post”, ne heldere trompette löt zich heur’n en dan, ééne minuute, moesstille…. ’N Hoolterberg is wier van de vèugeltjes. Zie kwettert eur eeg’n versje van zèumtig joar vriejhèid. Zelf kiek ik vlak vuur miej, noar ‘n grafsteen van Erny England, in Hoolt’n e snèuvelt op het Hoolterbrook, vlak vuur det e noar huus hen môch. Hoe vaake bin ‘k ter neet langs e rèèdne. In één kèèr een hels lawaai. Een vliegtuug breg een laatste groet an al die jongs diet hier à zô lange röst. Boam’n ‘n karkhof, geet e stijl de lôch in, um èèm’n later nog één kèèr wier te kômm’n. Op uutnèudiging, meugt de Hoolt’nse kinder ’n èèrst’n krààns legg’n. Zô is het gebruuk en prinses Margriet hef ter gen meuite met. De jongs van Reilink spölt “Forever you’ll be.”. Hèèl bezunder. Het applaus en de treuintjes starft weg oaver de flàànk’n van ’n Hoolterbarg. Neuis alle bezundere toespraak’n, sleug’n de weure van Gert Jan Oplaat uut Markel in as ne bom. Op ne geveulige menèère heul e ôôns, de waanzin van oorlog en het onbetaalbare bezit van vriejhèid vuur. Dan wordt er duur de schoolwichter, bloom’n e leg op al die, bienoa 1400 graav’n. In één kèèr stoaj’ der zelf wier tuss’n, zestig joar eerder, met oen buske narciss’n. Met völle respect leg ie het neer biej één van die ongelukkigen, diet de vriejhèid neet meer met hebt meug’n maak’n. Ie wordt op e schrikt duur ne heilicopter dent vlak oaver hen vlug en duuzenden klaprôôz’n strèèit oaver de al die steen’n. De herdenking maakt deepe indruk as ter of e slött’n wördt met het Wilhelmus. Oen gemood schöt vol, at ôônze Canadeze veteraan’n en alle ààndere Canadeze gast’n het “Ó Canada” inzet. Het lik as of al die jonge jongs met eur met zingt. “O Canada”, wiej meugt ze nôôit vergett’n, wis en waarachtig neet.
De Vèèrkàànte Viefkop.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
