Nekheure

Zestig joar e lèène gung ik vuur de èèrste kèèr met mien moo noar de kapper. De allerèèrste joar’n wörd’n ik e knipt duur mien vaa. Ik wusse dus donders good wat stille zitt’n was. At va oe met det stôômpe apperaat de heure knipp’n, zat ie iedere kèèr’n vaste an det ondingk. Ie veul’n de piene tut deepe in de tèène en wadd’n bliej, àj’ wier verlöst wadd’n van det getrek an ‘t hèufd. Met knikk’nde kneene gung ie doarduur, vuur de èèrste kèèr, noar de kapper. Ne vrèindelijken kaal’n keerl vreug oe, ôj’ op het steultje woll’n of op het peerd. Zenuwachtig kröp ie op het hôôge steultje. De knuuskes, ôônder ne grôôt’n dook, in mekaar e knepp’n, wachtend op de èèrste keer, dàj’ het apparaat vaste in de heure hadd’n zitt’n. Vol spanning tell’n ie de knöpkes op het zitvlak van det steultje. Gelukkig, de piene blèèf uut. Ôk den dook was ne hèèle verbettering. In huus krèèj’ ‘n scholk van oe moo um de hoed hen en wèèj’n de heure oaver de delle, tuss’n de beeste. Hier wörd’n ze netjes biej mekaar e kèèrt duur ne grôôt’n lang’n keerl. Met zachte hàànd wörd’n ik e knipt duur den kaal’n keerl. Vuur dà ‘k ter arg in harre, heur’n ik “Spier, de nekheure.” Ik krumpe in mekaa. Den lang’n keerl zett’n ’n bessem an de kàànte en begun miej achter in nekk’n, de leste heurkes weg te knipp’n. Of en touw kek e noar de kapper en maak’n nog mar is hetzelfde rondje, achter duur ’n nekk’n. Op ’t lest’n spuit’n ne oe met ne grôôte spuitbusse de kop nat en wörd’n de rest wier in ‘t fetsoen e kamt. Dan kwam de kapper um het gehèèl good te kuur’n. Opgelucht sprung ie uut het hôôge steultje. Ik zôl der nog verscheid’n kèèr wier kômm’n. Zô vanuut schoole noar de kapper. Vaake zat ie der wal àànderhalf uur te wach’n en lustern ie noar de spannende verhaal’n, diet de ôôle keerls te vertell’n hadd’n. Zô gauw at ze met ’n kop achteroaver lèèd’n, um te word’n e scheur’n, wadd’n de preuitjes der of. Met het verlôôp van de joar’n, wörd’n de kapsels länger. Nog één kèèr gung bienoa alles der of, toen Hare Majesteit miej opreup vuur militaire dienst. In al die joar’n blèèf het gevlèugelde woord, “Spier de nekheure.” Det wörd’n ààns toen ’t de tweede generatie met de scheere an ’t wark gung. De joar’n vleegt en ôôndertuss’n wô ‘k, ôk à wier e knipt duur de dèirde generatie. Disse wekke was de tweede generatie viem’nzestig e wörd’n en ôôndertuss’n à wier vieftig joar kapper. Doar wörd’n op e drunk’n. Half Hoolt’n was uut e leup’n noar ’t Bôônte Peerd. Ôôlderwets gezellig. ‘N hèèl’n oamd zung’n ze, det e met pensioen geet, mar à ‘k zien zönne zô belustere, kan e nog lange neet e mist word’n. “Wander gefilstèèrt en de nekheure doon, köj’ hèèl lange vôl hôôld’n,” wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.