Ne zuunige pinne

Op de vriejdagmark heur’n ik, vuur ’n viskroam in èèn kèèr, sjonge jonge, wat ne zuunige pinne. Het blèèf miej achtervolg’n en ik vreuge miej of woet det toch vedan kwam. De markkôôplèu möt zich neet an e sprökk’n veul’n. Intèèg’ndeel, met de rèègelmoat van de klokke goa ‘k met ne tasse vol droem’n op huus an, diet vuur de pries bint. As ter ééne ne zuunige pinne is? Op de mark is oen’n euro nog altied ne daalder weert!? Nee, ik gèèf e der gen antwoord op. Doar is misschien wà meer as ééne mèugelijkhèid’n, want een ôôld gezegde is neet vuur niks, zô völle mèèns’n, zô völle zinn’n, zô völle wörste, zô völle pinn’n. De euldere generatie snapt bes wà woet det weg kump, mar ôônze jeugd kent de wörstepinn’n, dèènk ik neet meer. Ja lèu, doar wördt wat of e lult op de markt, vuur den viskroam en het mèuiste is, doar wördt ôk nog mangs noar e lustert. De bestroating is wier trechte maakt, nôh ja, het lig à wier een klein betje lös en drei meter veerder hebt ze neet e kekk’n, det hadd’n vaste neet op het warkbrèèfke stoan. De stroat’nmakers bint er wies met. Hier hôôlt ze, noar eeg’n zegg’n, môôi wark met. Wiej hôôlt het in de gaat’n. In één kèèr goat de köppe àmoa dezelfde kàànte uut. Doar völt ne stilte en dan heurj’, nôh, den hef ter de pinn’n nog môôi ôônder stoan. Het is dan nog wà lange gen vuurjoar, mà de temperatuur löp in één kèèr hèuger op. Iedereene geet oaver de tonge, ’n eent is een pinnebrèur en ’n ààndern is ne grôôte pinne. Doar bint lèu die goat zô vaake hen pinn’n, det het hôôge tied wördt det ze an de pinne wordt e zet. Noe möj neet dèènk’n det al die keerls uur’nlàànk vuur den viskroam stoat te kuier’n. De mèèst’n goat à snel wier op huus an, want ààns treft ze thuus een pinnig mèènse. Doar möj’ met oppass’n ààns kriej’, de pinne op ’n nèuze en maj’ de èèrste tied neet wier vôt. Met de tasse vol droem’n rie ‘k op huus an . Het leste woord wat miej te binn’n schöt. Hèèl iets ààns. In gedach’n lôôp ik biej mien vaa, achter noar t huus. Het kleine kalf steet an de pinne. Stillekes trek ik twei môôie dikke reetstengels uut het dak. De kràànte van gistern lig à kloar op de sloapkamer. Met de scheere knip ik het model. Dan de gèètjes in de lèèngte en oaverdwars. Hèèl vuurzichtig goat de reet’n stökskes der in. Van het zwarte nèèigoar’n uut de nèèimechiene, ne lusse en ne stat der an, en dan kan e de lôch in. Ne pinnekeswèèier en den kost hèèmoa niks. Het is neet van diss’n tied, ik wèet het. Het hef ôk niks met ne zuunige pinne te maak’n, mà wiej hadd’n der wal onmeunig völle schik met, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.