Het is al een tiedje elèène det tandarts Houck ofschèid hef e nömm’n. Nôôdgedwung’n môsse wiej noar nen ààndern tandarts en op zien advies biw we oaver e goane op Van (H)Aak’n. Àllèène de naam à, dut miej huuvern.. Eerlijke, ik misse det ôôle wachkèèmerke, met det indringende geluud van de boore, noe à. Al det nieje, det grôôtse, ie möt er arg an wenn’n. Ie heurt niks meer in de wachkamer. Ja, twei telefonistes, diet niks ààns doot as ofspraak’n maak’n. Het eenige vertrouwde is de assistente, dent hier warkt. Gelukkig toch nog wat um oe an vaste te klààmp’n. Het wèènt gauw, de tàànne wadd’n, net as ààns, prima vuur mekaa. Met de vief minuut’n stun ik wier buut’n. Det was rap verdeend vuur’n tandarts. Vuur de allerèèrste kèèr gen tààndsteen? Joawà, àllèène doar môs ik vuur wierkômm’n en det was mien begin van disse wekke. Meneer Viefkop, klunk ’t vroagend. Een môôi dôônker vröuwke nèudig’n miej noar binn’n hen. Appeltje, eitje, met de vief minuut’n stoaj’ wier buut’n. Nôh, det hè ‘k e wèèt’n. Binn’n zag ik gen vröuwke meer mà ne slager in ’t wit, ne grôôt’n bril op, môôndkappe vuur en lange witte hààns’n an. Het lek wal ok ne besmettelijke zeekte harre. Mà neen, het was ech nèurig. Zie heul de hààns’n neet schôône. Meer as ’n half uur hebt ze miej in de môônd zitt’n rèup’n. Rèègelmoatig môs ik lôch happ’n, mar uuteindelijk was ’n karkhof wier hèèmoal an e keert. Met ne tube zoolt’n tandpasta en een stuk of wat rèupstökskes gung ik op huus an. Vakwark en vuur de volgende kèèr hè ‘k drek wier in e schrèèm’n. Ik was e bliej dà ‘k wier op miene eeg’n bàànke zatte. Oh ja, det mö ‘k nog èèm’n kwiet. Duur ôônze nieje bàànke, kon ’n ôôld’n duurschoem’n en zô kwam e wiej te zitt’n met ôônze hèèle ôôle bàànke. Gen nôôd, de buur’n hadd’n toevallig ôk ne nieje bàànke. Zôl det soms ôk besmettelijk weer? Zie woll’n de ôôle bàànke noar “Het Goed” hen doon en wiej môch’n den van ôôns ter wà biej zett’n. Speciaal vuur ôôns stuk antiek wörd’n der nog extra wier e belt. “Zet ‘m der mà biej en dan zee we wà, waw we àmoa met nemt. “Möw we den noe wà weg doon?” brach ik ter nog tèèg’n in. “Wèèst mà neet bange, zie nemt det ôôle dingk toch neet met”. was het antwoord. ‘N ààndern dag. heur’n wiej det “Het Goed” er was e wes en àllèène ôônze hèèle ôôle bàànke met e nömm’n had. Toch good, daw w’m der biej hebt e zet, ààns wadd’n ze hèèmoa vuur niks e kömm’n. Ja, noe zit de buurman nog met een machtig môôi bankstel wat ze biej “Het Goed” neet wilt hemm’n. Àj’ nog iets zeukt möj’ der rap biej weer, ààns dan lig ’t binn’n de kortste kèèr’n op ’n horrebeelt. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
