Vrogger hè’k ter verschèid’n e maakt. Ie haal’n ne grôôte kertonn’n dèuze en doar knipp’n ie een gezichte uut. Èèm’n uutmett’n woet de ôôg’n, de nèuze en de môônd mônn’n komm’n en dan kluur’n ie het gezichte der biej an. Twei gèèter biej de oor’n, met een paar ellestiek’n der duur en kloar was oen’n bôllebak. Ellestiek achter de oor’n en dan vleuig ie noar buut’n. Ie möt det neet duur mekaa haal’n met ne bullebak, det was hèèl wat ààns. Netuurlijk, die wadd’n der ôk, mà die zöw we mà neet met naam en touwnaam neum’n. Wie wèèt àmoa nog wà, daw we zèèd’n, den…, det is ne grôôt’n bullebak. Ne bôllebak is wat ààns. De grôôte bôllebak zag ie ôk, àj’ in ’n gierkeelder kekk’n. Opa waaschouwd’n der vuur, dàj’ det neet môss’n doon, het was lèèm’nsgeveuirlijk, want hij kon oe griep’n. De tied van bôllebäkke lig veer achter ôôns, tut dè ‘k ter van de wekke wier eene tèèng’n kwam. “Opa, kijk eens wat ik heb?” Ik zag ‘t drek, det was ne bôllebak. “Nee opa dat is halloween.” Hallo wat? Hij stun vuur miej met ne lillijken bôllebak. Halloween, nôôit van e heurt, toen wiej zô ôôld wadd’n. Het heul miej wà bèèzig. Vuur dà ‘k ter arg in harre, wà ‘k in gedach’n à wier gangs met het maak’n van die aartslillijke maskers. Neet allèène ne bôllebak mar ôk indiaan’ntooi’n wörd’n der van det kerton e maakt. Gewoon ne ràànd van det geribbelde kerton, vanachter vast e maakt met strôôtöuw of matlien’n. Dan biej opoe het kipp’nhok in, kiek’n of ter nog veer’n wadd’n. Ie môgg’n ze de kipp’n neet uuttrekk’n. Die stök ie boam’n in die kertonribbels en Witte Veder was geboor’n. Het is neet meer. Wiej lèèft in de tied van Halloween en Valentijnsdag. Det wadd’n dinge die we in ôônze jonge joar’n nog neet hadd’n. “Geelddeuntjes” zôl mien vaa wà zegg’n. Noe zèè re det à hèèl gauw, dus doar môj’ ôk neet alles op uut doon. Het is wà zô daw we vanals hebt oaver e nömm’n van de Amerikaan’n. In de leste zèumtig joar is ter meer veràànderd as wat kleine kinder könt bevatt’n. en dus is mien bôllebak, zien halloween. Ik kan der met lèèm’n. De tied van het griezeln kump wier an. Ôôld Mieneke, de hekse van ’n Hoolterbarg giert wier oaver Splôô, de witte wieve zeukt wier bleute van boer’n in ’n Bèusebarg en Derk met ’n Beer trek oaver de Borkeld op Riess’n an. In Hoolt’n zelf is het nog arger. Àj’dèènkt daj’ het met Sunterkloas en de Karsman hebt e had, kôm ie van ne kôôle karmse in huus. Vuur daj’ der arg in hebt, woj’ oavervall’n duur Prins Carnaval en zien moat. Ôk det haw we vrogger neet. Wie mônn’n het doon met Prins Bernhard. De tied steet neet stille en det is mà good ôk. Vol bewôôndering kiek ik noar den môôi’n halloween, ne bôllebak, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
