Hèèl lange zeej’ ze in het Hoolt’nse. Mà, zô in één kèèr bint ze vôt. Doar wördt e kapt in de bos, zegt ze dan. ‘N èèrst’n dent er zô van ’n één’n op ’n ààndern dag neet meer was, was de Julianabôôm uut 1938, op het plein vuur de ôôle schoole an de grôôte weg. De ôôle Koningslinde môs snèuveln vuur de nieje rotonde. De nieje tied grip in Hoolt’n keihard um zich hen en vret zich ne weg van Schöppert noar Boer Biet. Één van de laatste lèu diet zich nog hard maak’n vuur den bôôm was Jan van Sèèns, Jan Aaftink van de melkwinkel. Hij had er as klein keerltje biej e stoane toen het bèumke wörd’n e pot. “Den kan mà zô neet weg, det is ne Julianabôôm!”. Uut Riess’n kwam gen genade, mà de botte biele. Vuur dat er ôk mar ééne arg in had, was e vôt. Gen mèènse kon toen bedèènk’n det Jan ‘m zô rap achternoa zôl goan. Altied good te passe, goodlachs en röstig op de achtergrôônd was hij der altied. Aj’ zundags biej het èèrste het veeld op kwamm’n stun Jan kloar um oe de lott’n van de supportersvereniging an te smeer’n. Ofgelôôp’n joar nog, is e riddert in de huusorde van de Fienpreuvers. Saam’n met zien Betje vuurzagg’n ze Hoolt’n joar’nlàànk van melk, joggert en kèèse. Netuurlijk, de melkwinkel zit à wier tied’n dichte en zie genött’n à joar’n van ne dik verdeend’n ôôld’n dag, mà toch schrik ie, at te der dan in één kèèr neet meer is.
‘N deird’n ôôld’n bôôm dent daale is e kömm’n, Ep van de Weuste. Wie kenn’n ‘m in Hoolt’n noe neet? Ôk hij is neet meer ôônder ôôns. Hij was al een tiedje minder te passe. “Van buut’n lik ’t nog hèèl wat, mar ik kan neet zô völle meer”, vertell’n ne miej de leste keer, toen ‘k ‘m tèèg’n kwamme. Ep van Schooten , ne gewone jonge, röstig met een hèinig bràànd’nd vèur. Det vèur laai’n hôôge op, um nôôit meer uut te goan, toen zien vaa het hôk in môs, umdet het landbouwschap neet betaald was. Hij veul’n det as een grôôt onrech. Het drèèf ’n jong’n Ep de politiek in as de vertegenwoordiger van de vrieje boer’n in Hoolt’n. Joar’nlàànk blèèf e in de gemeentepolitiek, èèrs vuur de boer’npartij en later vuur Gemeentebelang’n. Hij schupp’n het tut wethoolder, mà hij blèèf zichzelf, altied die gewone boer’njonge. Neuis alle ààndere onderscheiding’n was e Kèunedarper van het joar. Wiej zölt ‘m goan miss’n, ôônder meer biej ziene kinderboerderieje van Dôôndertman en ziene Ôôldheidkamer in Hoolt’n. Ôôle bèume zie valt vôt op weg noar ne niej’n tied. Wiej drèègt ze met in ôônze gedach’n en zô lange aw we det doot, bint ze neet dôôd. Doar wördt vedan e kapt in de bos. Wiej lèèft met met de femilies en met die gedach’n möw we veerder met ’n dag van männ’n. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
