Röstig stoa ‘k vuur ’n oavergàànk te kiek’n, hoet de bèume hèinig noar beneed’n komt. Det gung vrogger wal ààns. Driftig zag ne spoorwegwachter trekk’n an grôôte hendels um de bèume noar beneed’n te krieg’n. Zelf stun ik een paar honderd meter veerder biej’’n oavergàànk noar het Beuk’nlaantje. De bèume kwamm’n met völle lawaai noar beneed’n en steuitern nog wà vief kèèr noar, vuur det ze eindelijk stille leer’n. Met het vuurrad van de fietse gaf ie den bôôm dan nog gauw èèm’n ne zwiepert, zô det e duur het grôôte tèèg’nwich opniejs de lôch in vleuig. Oppass’n det de spoorkeerls oe neet zagg’n, want dan waj’ an de buurte. In de vieftiger-zestiger joar’n wadd’n der völle bewaakte oaverwèèg’n, woet de bèume ech nog dichte mônn’n word’n e drèèit duur de lèu zelf. Het is miej biej e blèèm’n. Één kèèr in de vèèrtien daag’n hàj’ de Riesner Markt en één kèèr in de zôvölle tied gung ôôns moo doar hen, vuur een goedkôôp läpke of een kaartje ellestiek. Det was feest, neet um det kaartje ellestiek, mà wiej wuss’n het, dan môch ie wat uutzeuk’n biej ’n kwartjeskroam. Vuur det het zô veer was, haj’ nog nen lang’n weg te goan. Biej Boer Biet ’n Kol op, langs de Mölle van Guus, kwam ie à rap biej ’t èèrste spoor. De smalle weg leup doarnoa smerig noar boam’n duur de uutlôôpers van ’n Hoolterbarg en het Twenhaarsveeld. Langs de Wind en dan waj’, biej de Biester, in Riess’n. Oaver eindelooze natte weid’ns zag ie in de veert’n de toorns. Het kwam neuider àj’ het tweede spoer vuurbiej wadd’n. Môôi heur, al die kleine boer’nhuuskes vlak langs de weg. Eindelijk kwam e wiej biej de ôôle tante van Schooneveeld. Ôôns gedeuld was bienoa op, mà de lijdensweg nog làànk. Vlak achter eur huus was de beestemarkt en doar was het een drôkte van belang. Wat een hààndel tuss’n mesjesterse bokses en markjässe. An de ààndere kàànte de vark’nmark, iets kleinder, mà neet minder môôi. Opa stun net as altied op ziene vaste stèè, tien meter van ’t café. Veerder möw we, het wörd’n hôoge tied vuur het kaatje ellestiek. Zô dökke wiej de kroam’nmarkt op. Meteen wörd’n het duuster um oen hen. De hèèle markt was bezèèid met vroole in wiede duustere kleer, diet oe strak ankekk’n, aj’ der iets te weeld langs hen prebèèr’n te kômm’n. Het duur’n eeuw’n vuur det moo det gekôôpe läpke had e vund’n en ôôndertuss’n haw we’t Spaans benöuwd, tuss’n al die kwebbelende vroole. Op noar het kaatje ellestiek en dan eindelijk, het hèugtepunt van diss’n dag, ’n kwartjeskroam. Uut ’n hèèl’n kroam uutzeuk’n, det was nog neet zô makkelijk. Uuteindelijk wörd’n het zunne stuiterballe an een stuk ellestiek. Ôônz’n dag was good en het koffie lurk’n biej de ôôle tante nam e wiej op de kôôp touw. De weg trugge noar Hoolt’n gung sneller as de henweg en det is nog altied zô.
Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
