Vuurige moand is ze störm’n. Janna Noordkamp-Schoneveld uut Battum. Honderdenzes joar is ze wörd’n en tut op het leste reedelijk gezôônd. Vuur een joar of dreie trugge ha ‘k het vuurrech um met eur te proat’n. Zie veul’n zich hèèmoal neet ôôld. Wat zeg ik, alles wat ôônder eur honderste völ, heur’n biej het jôônk weer. “Ik veule miej de leste drei joar pas wat eulder word’n.” Det gif de börger mood. Gewoon duur goan met lèèm’n tutdaj’ biej de honderd bint, dan köj’ oe nog wal is ne kèèr te sappel maak’n oaver ’n ôôld’n dag. Twei wereldoorloog’n hef ze met e maakt. “Den èèrst’n was neet zô arg, àllèène mà bewaaking van de grèènz’n.” Zie wörd’n geboor’n as Janna Schoneveld in de Kring van Dorth. Van doaruut was het twintig minuut’n lôôp’n noar Harfs’n, woet ze op schoole zat. Noa eur trouw’n gung ze wônn’n in de Schoolt, ôônder Lôô Battum. Doar gung’n de kinder op schoole. Alle daag’n oaver ne zààndpad, det meer ne môdderweg was, mônn’n ze op Lôô an. Noar ’n oorlog, oaver een lôôpbruggetje, met mar an de ééne kàànte ne lönning, de Schipbekke oaver. “Lèèm’nsgeveuirlijk, de ààndere brugg’n oaver de Bekke wadd’n àmoa kapot e schött’n.” Later kônn’n ze wier oaver het, ôk neet meer bestoande, Marsmansvôônder. In ’n oorlog wörd’n der in Lôô mar in één lokaal les e gèèm’n. Doar was gebrek an brààndstof. De wichter uut één gezin gung’n um ’n ààndern dag noar schoole. Op eur achttiende wörd’n zie an e nömm’n en alle wekkeg gung ze trouw noar de karke, met de knipmusse op. In 1946, wördt eur dochter e dèupt. Zie heur’n det er dan nog mà ééne vrouwe zôl weer, met ne knipmusse op. Det löt ze zich neet gebuur’n. Zie geet noar Dèimter um ne hood te kôôp’n en vanof die tied hef ze de knipmusse vuurgood of e zweur’n. Zie heul bes van schik en plezèèr. Toch gung ze neet zô völle noar de karmse. “De keerls gung’n en de vroole blèèm’n in huus biej de wichter.” De buur’n hadd’n eur à wal e zeg, “ Àj’ van fees hôôlt, möj neet in de Schoolt wônn’n.” De karmse was klein van opzet, “Spöllekes, zôas hardlôôp’n met knikkers op ’n bord. Doar was gen optoch en wiej dààns’n ôônder de bargkappe biej Bieleman.” Vieftig joar hef ze met völle plezèèr in de Schoolt e wônt. De leste joar’n wônt ze op het Dijkhuis in Battum. Eur gehèug’n haalt, zôônder meuite, het ééne verhaal noar het ààndere boam’n water. De ôôle vrouwe Bronsvoort, diet kinderjörkskes maak’n en de weg van Battum, binn’nduur noar Lôô, diet nog mà hard was tut an de Menop. “Doar wônn’n hôôge heer’n. Vuur de rest was ter gen asfalt, mar àllèène mà zààndwèèg’n.” Met honderd en zes joar is ze het euldste van Oaveriessel e wörd’n. Een làànk lèèm’n en eur grôôte geheim? Gen alcohol! Ne bezundere vrouwe. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop
Vuurige moand is ze störm’n. Janna Noordkamp-Schoneveld uut Battum. Honderdenzes joar is ze wörd’n en tut op het leste reedelijk gezôônd. Vuur een joar of dreie trugge ha ‘k het vuurrech um met eur te proat’n. Zie veul’n zich hèèmoal neet ôôld. Wat zeg ik, alles wat ôônder eur honderste völ, heur’n biej het jôônk weer. “Ik veule miej de leste drei joar pas wat eulder word’n.” Det gif de börger mood. Gewoon duur goan met lèèm’n tutdaj’ biej de honderd bint, dan köj’ oe nog wal is ne kèèr te sappel maak’n oaver ’n ôôld’n dag. Twei wereldoorloog’n hef ze met e maakt. “Den èèrst’n was neet zô arg, àllèène mà bewaaking van de grèènz’n.” Zie wörd’n geboor’n as Janna Schoneveld in de Kring van Dorth. Van doaruut was het twintig minuut’n lôôp’n noar Harfs’n, woet ze op schoole zat. Noa eur trouw’n gung ze wônn’n in de Schoolt, ôônder Lôô Battum. Doar gung’n de kinder op schoole. Alle daag’n oaver ne zààndpad, det meer ne môdderweg was, mônn’n ze op Lôô an. Noar ’n oorlog, oaver een lôôpbruggetje, met mar an de ééne kàànte ne lönning, de Schipbekke oaver. “Lèèm’nsgeveuirlijk, de ààndere brugg’n oaver de Bekke wadd’n àmoa kapot e schött’n.” Later kônn’n ze wier oaver het, ôk neet meer bestoande, Marsmansvôônder. In ’n oorlog wörd’n der in Lôô mar in één lokaal les e gèèm’n. Doar was gebrek an brààndstof. De wichter uut één gezin gung’n um ’n ààndern dag noar schoole. Op eur achttiende wörd’n zie an e nömm’n en alle wekkeg gung ze trouw noar de karke, met de knipmusse op. In 1946, wördt eur dochter e dèupt. Zie heur’n det er dan nog mà ééne vrouwe zôl weer, met ne knipmusse op. Det löt ze zich neet gebuur’n. Zie geet noar Dèimter um ne hood te kôôp’n en vanof die tied hef ze de knipmusse vuurgood of e zweur’n. Zie heul bes van schik en plezèèr. Toch gung ze neet zô völle noar de karmse. “De keerls gung’n en de vroole blèèm’n in huus biej de wichter.” De buur’n hadd’n eur à wal e zeg, “ Àj’ van fees hôôlt, möj neet in de Schoolt wônn’n.” De karmse was klein van opzet, “Spöllekes, zôas hardlôôp’n met knikkers op ’n bord. Doar was gen optoch en wiej dààns’n ôônder de bargkappe biej Bieleman.” Vieftig joar hef ze met völle plezèèr in de Schoolt e wônt. De leste joar’n wônt ze op het Dijkhuis in Battum. Eur gehèug’n haalt, zôônder meuite, het ééne verhaal noar het ààndere boam’n water. De ôôle vrouwe Bronsvoort, diet kinderjörkskes maak’n en de weg van Battum, binn’nduur noar Lôô, diet nog mà hard was tut an de Menop. “Doar wônn’n hôôge heer’n. Vuur de rest was ter gen asfalt, mar àllèène mà zààndwèèg’n.” Met honderd en zes joar is ze het euldste van Oaveriessel e wörd’n. Een làànk lèèm’n en eur grôôte geheim? Gen alcohol! Ne bezundere vrouwe. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop
