De ofgelôôp’n wekke môche wiej achter de scharm’n metkiek’n met de boerderiej’nverlichting ôônder Markel. Het Markelse volk, net wier ne slag ààns as de Hoolter, mà net zô gastvriej. Met völle plezèèr stapp’n wiej de busse in, um te bekiek’n hoe völle wark of de lèu der van hadd’n e maakt. Hatstekke gezellig, zô gezellig, dàj’ onmèuglijk al die dreihonderd verlechte huuze kônn’n bekiek’n. Wiej hebt er nen extra oamd vuur uut e trökk’n um te bezeen wat er het mèèste in’t ôôge sprung. Biej de grôôte versiering’n wun Ieslàànd het van Normaal. De mèuiste boerderieje was, de schoap’nspikke biej Dika van de Kruusweg en het strôôpeerd biej manege Snorrewind krèèg ôk nen èèrste pries. Op ’n lest’n oamd wörd’n de prieze bèkèènd e maakt. Toen we binn’n kwamm’n biej de Podt zat de voltallige commissie à lekker an de drankjes. Later blek det ze eerder op ’n dag ôk al an de foezel wadd’n e wes. Doar kwam een machtig verhaal vuurbiej van ne keerl den’t de commissie ’s männs à trappèèr’n biej de Podt. De man was ôônder ’n indruk van de inrichting in de gelagkamer. Gen wôônder. De tied hef ter stille stoane, de wörste hangt er nog in viem en de potkachel brààndt helderop. An de stamtoafel zat de voltallige commissie te klasjenèèr’n en te rèur in de foezel. Met ziene bèire mèuige, ne halven Duutser en ne törfstekker uut Drèènte schèum’n ze, met eur drei’n, an biej de boerderiej’ncommissie. Binn’n de kortste kèèr’n gung het verhaal oaver goeie en slechte Duutsers in ’n oorlog. “Doar wadd’n ôk wà goeie Duutsers leut één van de keerls zich ontvall’n.” “Neet völle, mà zie wadd’n der wà,” klunk het van de ààndere kàànte van de toafel. Het antwoord leut èèm’n op zich wach’n. “Ja, des wisse woar, nen officier, hij zat hier vlakbiej. Toen zun ne rot Duutser mien vaa de fietse had of e jat, hef den officier ‘m wier op e haalt en trug egèèm’n.” Genèuglijk genött’n ze met mekaa van de borreltjes en het bier. Um het gesprek nen ààndere kàànte uut te krieg’n sprök ôônz’n törfstekker en hij wèès de jeuirige meteen an. “Hij is vandaage nèèngnvieftig e wörd’n.” Het kôômpelemèènt van de vuurzitter van de commissie leuig ter neet umme. “Dan heij’ gen ne jong’n kop meer, mà det gif niks, wiej hebt àmoa nog een dak boam’n ’t hèufd.” Met een riaal gebaar haal’n e een kaartje uut de tesse, “Gefilstèèrt met oen’n verjeuirdag en hier heij’ een vriejkaartje vuur de boerderiejverlichting, het is vandaage ’n lest’n dag. Zie hebt ‘m ’s oamds neet wier e zeene. Achttienhonderd waag’ns hebt er betaald vuur het rôônd rie. Doar zölt er ôk nog wàl een paar stiekem hemm’n e kekk’n. Àj’ ‘t e mist hebt, möj wier twei joar wach’n, het is altied môôi um die oale boerderiej’n te zeen in ’t volle lech. Markels volk, môôi volk, wis en waarachtig,
De Vèèrkàànte Viefkop.
