Vuur de zôvölste kèèr gung ik noar ’n strieker um de rugge te loat’n kraak’n. Völs te vrog, kwam ik binn’n. Ik harre miej een half uur vergist. Hèèmoa neet arg, want zô kriej’ de verhaal’n in de wèèreld. Àj’ een stèutje möt wach’n, zeej’ vanals binn’nkomm’n. ‘N één’n kröppelt nog harder as ’n ààndern. Àj’ der noar kiekt, heij’ in één kèèr ’n stuk minder piene. ‘T is net as biej ’n tandarts, zô gauw aj’ binn’n bint, is de piene vôt. Noar ’n half uur zeej’ diezelfde lèu, lôôpend as ne kiefte, wier noar buut’n komm’n. Zô te zeen bint ze bliej det ze ’t achter de rugge.hebt Toen ‘k uuteindelijk zelf an de buurte wasse, ha ‘k precies e zeene wiet er àmoa noar binn’n was e goane. Neet dà ‘k iedereene kenne , maar een stuk of wat, kon ‘k ter wà thuusbreng’n. Net toen ‘k op de behààndeltoafel lèè, kwam de môôie masseuse van de ààndere kàànte, advies vroag’n, oaver de zeere rugge van eur slachtoffer. Zie wus de naam van de goeie man neet meer. Hij was ter kennelijk vuur de èèrste kèèr. Ach en dan is ’t wà makkelijk at er ééne op de bàànke lig, diet den naam zô uut de mouwe schudt. Ie môche zô in diens kômm’n. Det hè ‘k mà neet e doane. Ne hobby is môôi, mà het möt neet uutdrèèi’n op wark. Boam’n mien’n nèuze ontspun zich een gesprek oaver de zeere rugge van de man in de ààndere kamer. Neet, dè ‘k ter ôk mà ééne jota van snapp’n, mà biej al die moeilijke woord’n, veul ie hoe langer hoe meer piene. An de ààndere kàànte heur’n ik het ge-euis van al die lèu diet de konditie wier op peil möt krieg’n. Het gesprek was of e leup’n en noe gung ’t gebuur’n. Nee lèu, neet det môôie dèèrntje, mà ne grôôt’n keerl kek miej met duurdringende ôôg’n an en vreug wat er an mankèèr’n. “Stiem’n nekk’n, zôl ’t ôk oolderdom weer?” Hij dach det e der wà wat an kôn doon. Det hè ‘k e wèèt’n. Ik gunge geliek in de dubbele nelson. Köj’ better piene in de rugge hemm’n, dach ik nog biej miejzelf. Legt de hàànde mar achter in nekk’n en hôôlt oe mà slap. As een mak schoap leu ‘k miej noar de slachbàànke leid’n. Doar hung ik en in één kèèr gif e miej toch ne hengst an ’t hèufd. Het kraak’n van alle kàànt’n. Ik had gen tied um noar te dèènk’n en vuur dè ‘k ter arg in harre, höng ik vuur de tweede kèèr in de töuwe. Gelukkig wörd’n het doarnoa wat röstiger. Noar ’n half uur hà ‘k ’t achter de rugge en kon ‘k met een opgelucht geveul, de duure wier uut stapp’n. Frisse lôch, det hà ‘k nèurig. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
