Wat een machtig môôi noaslagwark “Tien eeuwen Holten”. Det möj’ lèèz’n. Drek noadet het uutkwam, bin ‘k ter in één oasem duur hen ereest. Het is better umdet op het dôôie gemak te doon. Dan komt er zô wier nieje verhaal’n opbôrrel’n. Zô kwam ik uut biej mèister Sinnema. Ie bint ôônder de indruk det ’t uutèindelijk eschupt hef tut adviseur van de minister. Biej miej zal e altied duur hèèl iets ààns in herinnering bliem’n. Wiej schrieft 1961. De tweede klasse van de ULO. Wie zatt’n in de kipp’nhukke in de tuin van Poll Jonker. Muziekles, altied drei kwattèèr, det de andach wat minder was. Hèèmoal achterin de klasse zat e wiej te ouwhoer’n met een bierdöpke. Het pass’n precies in de inkpot. Van ôônderuut stötte wiej det döpke noar boam’n, snel de vinger trugge trekk’n en dan rammeln het nog een paar kèèr noa in de pot. Ie hadd’n neet in de gaat’n det oen vinger doarduur steuirig iets dikker wörd’n. Joa heur, biej de vèèrde of viefde kèèr stöt ie iets te veer duur en doar zat ie, ôônder duur het vak, vaste in de inkpot. Uut alle mach prebèèr’n ie der uut te kömm’m, mà juus doarduur kwam ie hoe langer hoe vaster te zitt’n. Op ‘t lest’n môs ie ‘t de buurman wà zegg’n. Hij had ’t neet meer van ’t lach’n en de mèister vreug wat er was. “Hij zit vaste met de vinger in de inkpot meneer.” De hèèle klasse lèèr krom van ’t lach’n. Ie veul’n oe dôôd ongelukkig. De mèister prebèèr’n uut alle mach um den vinger vriej te krieg’n. Het lukk’n neet. Mèister Sinnema môs ter an te passe komm’n. Ôk hij prebèèr’n de inkpot lös te krieg’n. Ôk hij krèèg ’t neet vuur mekaa. Met ne schroem’ndrèèier en ne hamer wörd’n de inkpot uut de bàànke ehakt. Of en touw schöt den drèèier geveuirlijk vlak langs de vinger. Duur de piene en de schrik veul’n ie gelukkig neet alles. Èindelijk schöt het lös en doar stun ie met het inkpötje um de midd’nvinger. “Noe redt er oe mà met” wadd’n ziene wieze wèure” De vinger blauw’n. Ôônder het gelach van de klasse zoch ie de kraane op um te prebèèr’n oezelf te verlöss’n van den inkpot. Toen ‘k der zelf boam’nop gunge stoan, knapp’n ne der of. Wekkenlàànk leup ie nog met de spoor’n, van det akelige inkpötje, um de vinger. Noe dikke zestig joar later kump het boam’ndriem’n, biej de gedacht’n an den onvergettelijken mèister Sinnema.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
