Zô of en touw kom ie wà hèèle bezundere mèèns’n tèèg’n. Net in de wekke det de Nederlààndse schèèpe in de Java zèè vuurgood van de aardbodem vôt wadd’n. Zien verhaal raak’n miej en het löt mà wier is zee, dàj’ in oe lèèm’n de begage van oen oolders metnemt. Ik zatte te wach’n op de verwarmingsmonteur. Netjes op tied bell’n e an. Een donker schriel männeke met ne grôôte grauwe iespette op ’n kop. Hij zag ter neet ech uut as ne monteur. Net as altied was ter tied vuur ne môônd vol koffie. Toen we één kèèr an de proat wadd’n, blek à gauw det e een gekluurd verleed’n had. Op mien vroage of in Nederlàànd was geboor’n, blek det e het lèèm’nslech had e zeene, op de boot, tuss’n de Molukk’n en Hollàànd. Die Molukse geschiedenis drèèg’n ne met zich met. Hij schetst’n miej de narighèid, diet zien vaa had met e maakt in de Japp’nkààmp’n in Indië. Moanden zat e op e slött’n in ne ruumte woej’ neet rech op konn’n stoan en ôk neet zitt’n. De dagelijkse behoefte môs ôk gebuur’n in die toch à zô benäuwde ruumte. Joar’nlàànk zat e vaste en op ne goei’n dag was e der wier. Umdet ze neet ààns konn’n, gung’n ze met het hèèle gezin op Hollàànd an, met de belofte det ze ôôit trugge môgg’n noar de vrieje Zuud Molukk’n. Hij schetst’n miej het verhaal van ontslag uut het Nederlààndse lèèger, toen ze op de boot zatt’n. Het doarduur vervall’n van het rech op pensioen, kortumme àmoa narighèid. Het èèrste adres woet ze trechte kwamm’n, was biej Valkenburg in ne rotswonning, vandoar noar Vught en Teuge. Ziene dôônkere ôôg’n scheet vèur, at e vertelt det e op schoole wörd’n e pest en de juffe zèè, det e zich an môs pass’n. Hij begrep het verkèèrd en sleug ziene pesters.Det was netuurlijk ôk wier neet de bedoeling. Doar biej krèèg e van zien vaa de bosschôp met, det e zich neet môch loat’n kist’n. Een plezèèrig männeke met een droovig verhaal. Duur de belofte, ôôit terugge te könn’n, bint er de treinkaping’n e wes. Ôk det verhaal vertelt miej van ziene kàànte. Nog altied veult hij en zien volk het grôôte onrech det ze is an e doane.Het is opmarkelijk det hij al wal een moal of tiene trugge is e wes in het làànd van zien oolders. Zien vaa, noe veer in de nèèngtig, nog nôôit. Op mien vroage woet e noe, noar al die joar’n, het leefste zôl wonn’n, was het antwoord kort mà duudelijk, op de Molukk’n. Toen e doar, noa al die joar’n, vuur de èèrste keer voot an wal zat, had e drek het geveul wier thuus te wèèn. Al fluitend deur e zien ôônderhôôldswark. Hij leut miej achter met de gedach’n um toch is met ààndere ôôg’n te kiek’n noar wat de Nederlààndse KNIL suldoat’n àmoal is oaverkömm’n.
Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
