Loa ‘k ter oe àmoa vuur bedàànk’n. Ik vreuge miej zelfs of woet het toch kwam dà ‘k met natte veute in huus kwamme. Ik vroage miej noe nog altied of woet de lèu, diet er van dôônderdagoamd tut zundagoamd bint e wes, het vol hôôld. Zelf hè ‘k de piepe à meer as strak stoa, à ‘k de vriejdagmiddag, de zoaterdagmiddag en dezundagmiddag tut een good èine brenge. De Kèunefeest’n bint machtig môôi verleup’n. Netuurlijk bint er altied dinge diet verbettert könt word’n. Op de vriejdagmiddag miss’n ik de lèèmtige muziek, det breg toch altied net een betje meer fees in de tèènte. Het Kèunescheet’n op ne korhaan’n is de nieje sterre an het Kèunefeesfirmament. Met een betje meer tam tam en misschien een àànder tiedstip, möt er volgend joar toch minstens honderd schutters weer, diet den korhaan noar beneed’n wilt pleer’n. Wim van ’t Proatiezer, lid van de senaat, ’n èèrst’n Prins, diet het breg tut Kèunefeeskoning. Zun ne koning möt toch met völle tam tam de tèènte in word’n e drèèg’n. Kèunefeeskoning en buut’n spöll’n met Bonny, mèuier kan ’t toch neet?. Zoaterdagmiddag, machtig môôi weer, onmeunig völle volk. Kèunefees vuur jôônk en ôôld. De zoaterdagmiddag stek de zundagmiddag noar de kroone. Hatstekke môôi en hèèmoa neet arg. Wat wadd’n ze good hè, de combinatie van hoolter Korhaan’n, Hoolter Dèèrns en de Reeperbahner. Hèèl Hoolt’n golv’n met op de klàànk’n van eur succes. Polonaises trökk’n duur de tèènte en zô was ’t ôk wier op de zundagmiddag. Één grôôt fees met Bôh fôj toch, èèm’n alle ellende van de hèèle wereld achter oe loat’n en dan wördt het wier een joar làànk stille an de Karkhofsweg. De Kèunefeest’n bint vuurbiej. Aj’ in huus op ’n stool zit dôôndert de muziek nog vedan in oen hèufd. Hèinig an val biej studio sport in sloap. Nog eene oplèèving at VVV, 2-2 maakt tèèg’n PSV en dan val ie vuur good in de arme van morfeuis. Völle vrogger as ààns zeuk ie het berre op um ’n ààndern männ’n de gerdien’n lös te trekk’n. Het zommer is vuurbiej. Grieze lôch, de èèrste harfsblaa vleegt hôôge vôt duur de harde wind. De heuire flôddert oe um ’n kop hen, aj’ in de klôômpe stapt. Wier natte veute! Dit kèèr wèè ‘k vaste det het duur ’n rèèg’n kump. Zô slôf ie, sloerig in de rakker, noar de brèèm’nbusse, um de kràànte op te haal’n. Èèm’n biej ’n appelbôôm langs. Doar ligt er à wier völs te völle ôônder. Det wördt wier appels schell’n. Lekker, éénsgemaakt’n appelmoes van rôôie ster appels. Volgens miej lèèf ik in nen ààndern tied. Het is neet ààns. Bôh fôi toch, wat een rot weer. Gauw de duure wier achter ’t gat dichte trekk’n, de warmte in, achter de kràànte, biej nen ôôlderwetse komme koffie. “Nôh dèèrne, wat vun ie van de Kèunefeest’n?” Èèm’n heur j’niks en dan klinkt ’t vanuut de kökk’n, “Môôi,…môôi det het wier achter de rugge is.”
Wis en waarachtig.
DeVèèrkàànte Viefkop.
