Wat een onmeunig lekker vuurjoarsweer. Zèumtien groad’n en oaverà nöstelende vèugeltjes in de vuurjoarszunne. Het wörd’n tied um de fietse te pakk’n en is wier een kèèr um Hoolt’n hen te fiets’n. Het kan nog, zôônder dàj’ her en der febriek’n tèèg’n komt. Het zut noe nog neet hèèmoa zwart van zunnepaneel’n en die allemachtige hôôge windmöll’n zeej gelukkig ôk nog neet. Nog neet, mà pas op. Àj’ in de richting van Riess’n, die zwart geblakerde veeld’n zeet ligg’n, slöt oe de schrik um ’t harte. De gemeente is driftig bèèzig met nog meer zunnepaneel’n. Vèèr’ntwintig bunder ligt er à en det möt nog völle meer word’n. Ôk de windmöll’n dreigt an de horizon. Iedere gemeente is ter met gangs. Noe köj’ nog vriej rôônd kiek’n, zôônder det oen ôôge wördt etrokk’n noar die hôôge peuile. Wàj’ wal oaveral zeet, bint die honderden peuiltjes, diet ze oaveral langs de weg hebt ehöuw’n. Ie kent ze toch wà, die peuiltjes met die dobbelsteender der an. Ie riedt er achtelôôs an vuurbiej. Wat maakt het ôk uut, um op die dobbelsteender te lèèz’n, det biejvuurbeeld Kalver Jans in de hongerwinter van 1944, nen ooievaar ôônder de fietse hef ehad of, Paus Pius biej de geboorte van zien èèrste kind in 1333, is estörm’n. Àmoa lekker belangriek. Gelukkig stoat ze neet mill’n op het fietspad. Noa det machtig môôie rondje um Hoolt’n eindige wiej toch wier op ’n Beelt. Gezellig èèm’n een viske metnemm’n en ne buul vol aardbei’n. Ie zeet det er völle meer lèu dezelfde gedachte hebt ehad. Geneuglijk zit ze ôônder de bèume te likk’n an een ijsje. De wichter loat zich, biej de “Kèune”, duur mooders op het portret zett’n.” Zie hebt er gen notie van, van wat de betèèkenis is van die drei vark’ns. As ter noe nog één peuiltje oaver is, zet den dan biej ôônze Kèune, zôdet een ieder kan lèèz’n, det ze in het Keunedarp bint en wat het verhaal der achter is. Dan kump ter duudelijkheid vuur al die vakààntiegangers en Pieterpadbedwingers. Zie hooft zich neet meer of te vroag’n wat er met de kèune wördt bedoeld. Hoolt’n is toch grôôt e wörd’n duur beeste- en kèunehààndel. Ie zölt zeen, det wördt het mèèst gelèèz’n peuiltje van de hèèle route. At ze dan wier in huus bint en zie kiekt nog is trugge noar die biezundere foto, hebt ze der ôk een môôi verhaal biej. Kön iele miej uutlegg’n, woerumme of det nog neet gebuurd is en misschien bint er nog wà meer van die monumentjes, diet um uutleg schreeuwt.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
