Wat hè ‘k ter wal is met zitt’n worsteln. Zun ne grôôte greune melkkanne, hèèmoa vol, tut net ôônder de tuute. Moo zat ‘m op eur dreipits gasstelleke en dan môj’ der hoaste wà biej bliem’n, want ààns dan kokk’n oe de melk oaver. Noar ’t kokk’n wörd’n het kôôld en dan kon ’t zô biej in de koffie. Ik krieg ’t à wier benäuwd à ‘k ter an dèènke. Koffie in ’t köpke, een betje melk en dan in één kèèr, schöt zun grôôt stuk vel der biej in. De koffie löp oaver ’n ràànd, op ’t schötteltje, mà het vel blif driem’n, as ne grôôte witte rôôze. Ie mônn’n mà zeen daj’ ’t noar binn’n krèèg’n, want aj’ op ’n vrèimd’n war’n, dörm’n ie ôk nog neet te zegg’n det het oe neet lust’n. Aj’ in de koffie kekk’n lek het, duur al die melk, mangs merakels völle op ofwaswater. Bah! Wat heiw ’t dan vandaage an’ dag toch môôi vuur mekaa, met een scheutje koffiemelk. Netuurlijk gebuur’n het ôk wal is, det de melk oaver kokk’n of, nog arger, anbràànd’n. De lôch was neet te hard’n en ’n kroam ôônder het gasstel was hoaste neet wier schôône te krieg’n. Het was dan ôk gen wôônder det mien opoe as ne gek ôônder de kouw hen kwam, toen ‘k eur zèère det de melk oaver kokk’n. Net toen ’t ze in de kökk’nduure stun, vertell’n ik eur det het ’n èèrst’n april was. Zie kon ’t neet arg wardèèr’n en ik môs e maak’n dè ‘k weg kwamme. Wiej schreeuw’n wà vaaker, ”Héé, de melk kokt oe oaver”, at er ne vrouwe oaver de weg gung, woej’ ’n stuk van ’n ôônderjörk kônn’n zeen. De mèèste vroole lach’n der umme, mà zô of en touw tröf ie der eene dent, net as de melk, gauw was an e brààndt en dan môj maak’n daj’ vôt kwamm’n. Wat miej in één kèèr te binn’n schöt. Het hef niks met koffie te maak’n, mà wà met ondèug’nde. Het was in de tied det de grèèntweg, net vuurbiej Kieft’nbeelt, oaver gung in ne klinkerweg, op ’t darp an. Wiej wadd’n hen schaats’n e wes, mà het was goan giezel’n en de wille was ter biej ôôns of. De weg was glad en biej den oavergàànk van teer noar klinkers wörd’n het nog völle gladder. Doa gung’n der zô gangswieze meer op huus an en doar maak’n wiej een môôi spölleke van. Wiej höng’n biej Kieft’nbeelts Mina tèèg’n het winkelroete an en zô gauw as ter wier een paar vuurbiej kwamm’n fiets’n, dan reupe wiej. Netuurlijk kekk’n de lèu achterumme en meteen pleer’n ze duur de gladdighèid op de grôônd. Het was neet netjes, mà köj’oe vuurstell’n dèw we dubbel lèèr’n van ’t lach’n. Gelukkig wadd’n der gen gebrökk’n butte, want dan haj’ Hollàànd in las e had. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
