De leste tied hè’k ‘m neet meer e zeene en det kan ôk neet ààns. Hij zit een betje in de krökkels, mar ik heb begrepp’n det het wier de goeie kàànte op geet. Van de wekke kwamme zô mar äns in de proat te passe. Vieftig joar e lèène, Kèèsmerie had de melkbusse an de weg e zet, met het lid lös ter op, zôdet het nog een betje kôn ofkoel’n. ‘N dààmp sleug nog ôônder het lid hen. Hij had al is de eerpel biej de buurman ôônder de hegge weg e trökk’n en ôk noe kon Ebbe zich neet inhôôl’n. Hij buur’n het lid van de busse en dèur der nog iets biej in. Hij kwam lilluk op de koffie, want Merie stun in zien schuurke te loer’n en vuur det te der arg in had, had zie ‘m biej de kladd’n en wörd’n op e slött’n in det zelfde duustere schuurke. Gelukkig was ter gauw hulpe, zô det te der neet te lange in hoom’n te zitt’n. In detzelfde gesprek kwam der nog völle meer lös oaver de plaatse woet det gebuurt is. Ik bin der hen kiek’n e goane, mà volle meer as een paar ôôle eek’n is ter neet meer te zeen. Een paar huuze bint bliem’n stoa en de ôôle verhaal’n tèuvern miej ne glimlach op ’t gezichte. Zien huus steet ter nog. Knol Jans, de pette strak in de ôôg’n, steet doar net vuur’t mennegat biej de dell’nduure. Hij zut de buurman ankomm’n met ’n hôônd an ’t töuw. Zie raakt good met mekaa in gesprek, det wil zegg’n Jans heult de buurman an de proat, want hij hef e zeene det zien’ hôônd lekker gangs is. Uuteindelijk as het wark e doane is zeg Jans hèèl liezem “Alb woerumme heij’ den hôônd an ’t töuw” woerop het antwoord kump, “Det mö ‘k wà, want hij is lèups.” Det had Jans à lange zeene. Zô rèèg’n de verhaal’n zich an mekaa. Één van de jonge buur’n had ne auto an e schaft. Hij stèuf ter alle daag’n met op Hoolt’n an. Stoem’n was het juuste woord. Iedre kèèr atte wier langs kwam, hatte ne grôôte stofwolke achter zich an en det vlèug dan àmoa biej de buurman tèèg’n ’t huus an en die man was nog à zuunig en schôône op zien spul. Hij had ter wat op e vunn’. Zô gauw as ’t mar een betje drèuge was namme de spuite en maak’n, speciaal vuur de lèu diet ter langs kwamm’n stoem’n, de weg nat. Môôie verhaal’n uut nen tied à lange lèène. Verhaal’n uut de tied det Dika van de Veeldvisker en Jehan Wissink doar nog wônn’. Disse wekke bint ze zestig joar e trouwt en zatte wiej an de toafel um verhaal’n op te haal’n uut de tied det ter in de Haar nog gen stolpwonning’n stunn’. Jehan en Dika, gefilstèèrt en nog völle joar’n met mekaa. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
