Van de wekke kôj’lèèz’n, det de Duutse hypotheek’n zô gekôôp wadd’n. Noe hebt ze ’t schoap an ’t driet’n, dach ik nog. Alle bàànk’n op de flesse. Èèrs woll’n ze de lèu neet meer wat leen’n en noe hooft ze neet meer! Hoe kan het toch det die Duutsers ôôns iedre kèèr te glad of bint? Biej de gedach’n an de bàànke drèèj’n ik mien bàànkverleed’n nog is wier of. Ie zeet oe zelf as jungske wier binn’nkomm’n biej de klèine boer’nleenbàànke an de grôôte stroate. Zie hadd’n gen ne direkteur mà ne kassier. Het was ter hèèl klein en pas joar’n later zat ze in ’n Gèurd’n. Doar zag ie ze àmoal nog wark’n en ’n kassier wörd’n doar, ’n èèrst’n direkteur. Makkelijk geeld leen’n kôj in die tied ôk neet. Het verhaal was, dat àj’ een huus in Battum koch’n, môj’doar ôk mà geeld leen’n. In het Battumse was het net ààns umme, àj’ uut Hoolt’n kwamm’n, môj doar ôk mà geeld leen’n. Toen ‘k vuur de tweede kèèr met een opgestrekk’n zeil wier in Hoolt’n kwamme, um te vroag’n of het noe ech zô moeilijk was, wörd’n ik e hölp’n duur Dinant. Hij hef miej uut de deuke doane, det er gen probleem was en dà ‘k ’t makkelijk op kon hoost’n. Gek hè, het bint mar een paar naam’n diet miej biej bint e blèèm’n. Ôôndertuss’n zit de bàànke à joar’n op de de stèè van Grôôt’n Teunis. Zô of en touw trek ik ter nog wal is wat uut de muure. Binn’n zeej praktisch gen mèinse meer. Hôôguut, op ofspraak, ne duur’n manager. De bàànk’n greuit hoe langer hoe veerder vôt van de lèu.
In het begin hà ‘k hèèmoa gen spoarbàànkbeukske. Det was neet nèurig. Mien kapitaal stun op ’n bozem, in ne sigaar’nkiste. Zèum grôôte waag’nraa en een betje klein geeld. Ieder joar krèè ‘k ne rieksdaalder van opa. Grôôt was mien verdreet, dè ‘k ze in môsse ruil’n, umdet ze ongeeldig wödd’n. Vanof die tied kwam der een spoarbàànkbeukske. Völle geeld hef ter nôôit op e stoane. Ie krèèg’n waj’ nèurig wadd’n en meer was ter neet. Met daj’ an ’t verdeen’n kwamm’n, heul ie mangs wat oaver en det brach ie noar de bàànke. Later krèèj’ oen lôôn op de lôôp’nde rekkening. Det was makkelijk en het brach ôk nog rèènte op. Ôk à wier uut de tied. Rèènte kriej neet meer, nôh ja op de spoarrekkening een verdomd klein betje. Vuur de betaalrekkening’n möj betaal’n en rèènte, onmeunig völle, àllèène àj rôôd stoat. En det àmoa umdet het zô makkelijk was. Biej de bàànke, ik zôl neet meer wèèt’n wie ter nog warkt. Het vertrouwde is vôt. Het gerotzooi op ’n computer helpt er ôk à neet an met. Het dut miej verlang’n noar het ôôlderwetse beukske en nog meer noa miene waag’nraa. Det brach neet wat op, mà kost’n ôk niks en ie konn’n der van tied tut tied nog noar kiek’n. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
